معصومه جان نثار
سیدمهدی سیدی

زمینه و هدف: در سال های اخیر، روند مهاجرت دانشجویان، استادان و متخصصان بهداشت و درمان شتاب قابل­توجهی را نشان می دهد. در این پژوهش، با نگاهی چندبعدی روند و علل مهاجرت نخبگان و متخصصان و سیاست های مرتبط با گسترش نظام آموزش عالی کشور و حمایت دولت از تحقیق و توسعه، تجزیه و تحلیل شده و نحوه ایجاد و تشدید محرک های مهاجرت با رویکردی علاج جویانه بررسی می شود. روش: روش جمع آوری داده های این مطالعه به صورت کمی و کیفی از طریق بررسی مقالات، کتاب ها، اسناد و پایگاه های داده داخلی و خارجی و همچنین نظرات پانل نخبگانی با استفاده از روش تحلیل محتوا می باشد. یافته ها: همزمان با تحولات فرهنگی و اجتماعی بیست سال اخیر، سیاست های ناکارآمد اتخاذ شده مرتبط با گسترش غیرآینده­نگرانه ظرفیت دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی بدون توجه به ارتقاء کیفیت آموزش و پژوهش، موجب شده تا بخش مهمی از منابع انسانی و مالی کشور مورد بهره برداری قرار نگیرند. اجرای این سیاست ها حداقل دو دهه رشد علمی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی را با کندی روبه رو کرده و از سوی دیگر فرصت توسعه کشور را به یک محرک و تشدیدکننده عوامل موثر بر مهاجرت تبدیل کرده است. نتیجه گیری: کشور می بایست در برخی سیاست ها و برنامه های گذشته بویژه در حوزه های آموزش، پژوهش و فناوری، بازنگری های اساسی انجام دهد تا بتواند به توسعه اقتصادی- اجتماعی مطلوب و مرجعیت علمی دست یابد. تاخیر در این امر بدون شک خسران های جبران ناپذیر را برای کشور به دنبال خواهد داشت.

Elite, Health Personnel, Emigration and Immigration, Economic Development, Scientific Authority, رشد اقتصادی, کارکنان بهداشت و درمان, مهاجرت, مرجعیت علمی, نخبگان