صبا سلطانی - کارشناسی ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شیراز،ایران
سمیرا موسوی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی ، دانشگاه آزاد شیراز
مریم بهرامی - کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی، دانشگاه یاسوج
راضیه عامرقمری - کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی، دانشگاه سمنان
هاجر انصاری - کارشناسی زبان و ادبیات عرب، دانشگاه ملی زابل
لیلا نیکنام - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، گچساران

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی امید درمانی بر شادکامی و بهزیستی روان شناختی مادران دارای فرزند اوتیسم انجام گرفته است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری را تمامی مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال اوتیسم شهر همدان تشکیل دادند. تعداد ۳۰ نفر به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش وکنترل( هرگروه ۱۵ نفر) قرار گرفتند. در این تحقیق از مقیاس های شادکامی آکسفورد (۱۹۸۹) و بهزیستی روان شناختی ریف (۱۹۹۵) استفاده شده است. مداخله امید درمانی به مدت ۸ جلسه (هر جلسه ۲ ساعت) در مورد گروه آزمایش اجرا شد؛ اما گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. داده ها در قالب مشخصه های آمار توصیفی( فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و روش تحلیل واریانس با اندازه های مکرر تک متغیری و چند متغیری توسط نرم افزار آماری اس پی اس اس در سطح معنادارای ۰۱/۰ تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تک متغیری نشان داد بین عملکرد دو گروه آزمایش و کنترل در شادکامی (۰۰۱/۰>p و ۱۸/۴۳=F ) پس از مداخله، تفاوت معنادار آماری وجود دارد. همچنین نتایج اندازه گیری مکرر چند متغیری نشان داد بین بهزیستی روان شناختی (۰۰۱/۰>p و ۵۱/۱۹=F) پس از مداخله، تفاوت معنادار آماری وجود دارد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که از روش امید درمانی می توان برای افزایش شادکامی و بهزیستی روان شناختی مادران اوتیسم و در نهایت استحکام خانواده استفاده کرد.

امید درمانی، شادکامی، بهزیستی روان شناختی، مادران دارای فرزند اوتیسم.