عباس صالحی کیا - عضو هیئت علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان
مریم بان پروری - عضو هیئت علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان
خلیل خیام باشی - دانشیار دانشکده تربیت بدنی دانشگاه اصفهان
سیدمحمد مرندی - دانشیار دانشکده تربیت بدنی دانشگاه اصفهان

امروزه پوکی استخوان، مشکل اصلی سلامت عمومی است. پژوهش های اخیر نشان می دهد که بزرگ این مسئله، بطور اساسی در طول چند دهه آینده افزایش خواهد یافت. پوکی استخوان یک بیماری متابولیکی است که در آن، تراکم بافت استخوانی به قدری کاهش می یابد که استخوانها در برابر وارد شدن حتی نیروی اندک می شکنند. در سالهای اخیر روی کاربرد فعالیتهای ورزشی بر استحکام استخوانها، تحقیقات زیادی صورت گرفته است. مطالعات بر روی انسان حاکی از آن است که ورزش، در شدت بالا می تواند به افزایش تراکم استخوانی منجر شود. در همین راستا مگکوس و همکاران (2007) طی پژوهشی و با هدف مقایسه تأثیر نوع و شدت فعالیت ورزشی بر تراکم مواد معدنی استخوان، دریافتند که شناگران به طور کلی، تراکم توده استخوانی پائین تری را در مقایسه با دیگر گروه های ورزشکار و گروه کنترل دارند. همچنین، نتایج تحقیق نشان داد که ورزشکاران استقامتی در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری تراکم ماده معدنی استخوانی پائین تری دارند. پیش از این نیز رابینسون (2003) گزارش نموده بود که ورزش های قدرتی و انفجاری ما نند وزنه برداری، ژیمناسستیک و کشتی نسبت به ورزشهای استقامتی مانند دو استقامت، ممکن است تأثیر مثبت بیشتری را بر توده استخوانی داشته باشند. در تحقیق مشاهبی که هایند و ه مکارانش (2009) بر روی 109 دونده استقامتی زن و مرد انجام دادند، این نتیجه حاصل شد که میان مسافت هفتگی دویده شده و میزان چگالی مواد معدنی استخوان در مردان و زنان دونده استقامتی رابطه معکوسی وجود دارد. همچنین در این تحقیق نشان داده شد که مردان دونده ماراتن اندکی بیشتر از زنان این رشته در معرض تهدید کاهش چگالی مواد معدنی استخوان هستند.