زهرا همتی - دانشجوی دکتری آموزش محیط زیست، دانشگاه پیام نور تهران (مسئول مکاتبات).
سید محمد شبیری - دانشیار گروه آموزش محیط زیست، دانشگاه پیام نور تهران.

در سال های اخیر، آموزش محیط زیست به یک اولویت در حال رشد در سطح محلی، ملی و بین المللی تبدیل شده است. سازمان ملل متحد در دهه آموزش برای توسعه پایدار (سال های ۲۰۰۵- ۲۰۱۴ میلادی) از تمامی کشورهای عضو برای تلاش در جهت افزایش تعهداتشان نسبت به آموزش مردم در مورد نیاز به ایجاد آینده ای پایدار و خلق شهروندانی توانا برای انجام آن دعوت کرد. لذا، محیط‎زیست نیز به عنوان یکی از مولفه های اصلی توسعه پایدار نیازمند آموزش می باشد. نشست ها و کنفرانس های بسیاری در این حوزه از دهه ۱۹۷۰ تاکنون برگزار گردیده که برخی از آنها به دلیل تاثیرگذاری بر تدوین قوانین، طراحی و اجرای برنامه های آموزش محیط زیست در سرتاسر دنیا از اهمیت ویژه ای برخوردارند. بسیاری از کشورها تلاش های مناسب و درخوری در این باره انجام داده اند، گرچه برخی از این کشورها در مراحل اولیه قرار دارند. در این پژوهش که مطالعه ای اسنادی است این امر در سایر کشورها و همچنین در ایران بررسی شده است. در واقع این پژوهش درصدد بررسی جایگاه آموزش محیط زیست در ایران و مقایسه آن با سایر کشورها می باشد. در ابتدا، قوانین و برنامه های توسعه در ایران به منظور بررسی جایگاه آموزش محیط زیست در قوانین کشور مورد توجه قرار گرفته و سپس برنامه های و فعالیت های مرتبط با آموزش محیط زیستی از سوی سازمان ها و نهادهای مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش اینگونه نتیجه گیری می شود که ایران در ابتدای مسیر آموزش محیط زیستی قرار دارد، گرچه اقدامات محدود ولی موثر در این حوزه صورت گرفته است.

آموزش محیط زیست, برنامه درسی, قوانین محیط زیستی, توسعه پایدار, مدارس سبز