پرستو پرژک - دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشکده فنی و حرفه ای دختران کرمانشاه، گروه علوم انسانی

اروپائیان از قرن شانزدهم میلادی با ادبیات فارسی آشنا شدند و این آشنایی در پی سفرهای تجاری و ماموریت های سیاسی و سیاحت های جهان گردانی بود که به ایران رفت وآمد می کردند و ضمن سفرهای خود نمونه هایی از ادب فارسی را برای کشور هایشان به ارمغان می بردند. برپایی کرسی های آموزش زبان فارسی در برخی دانشگاه های نامدار اروپا و فارغ التحصیل شدن شماری از دانشجویان اروپایی در رشته ی زبان و ادب فارسی و نیز تشکیل انجمن های علمی و موسسات تحقیقاتی زبان شناسی و شرق شناسی نیز به نوبه ی خود به رواج زبان فارسی در محافل علمی اروپا کمک کرد. به دنبال این امور، ترجمه ی برخی متون مشهور نظم و نثر فارسی به زبان های اروپایی بتدریج ادبیات فارسی را از محافل علمی به مجامع عمومی کشاند و موجبات آشنایی گروه های بیشتری از اروپائیان با متون فارسی را فراهم کرد. از این پس بود که متون اخلاقی، عرفانی، داستانی و حتی تاریخی ادب فارسی موردتوجه و استفاده ادیبان، شاعران، نمایش نامه نویسان و داستان سرایان اروپایی قرار گرفت و به وام گیری و اقتباس از آن ها آثاری پدید آوردند. این اقتباس ها بیشتر بر متون اخلاقی و عرفانی مانند گلستان و بوستان سعدی و سپس متون تاریخی و حماسی متمرکز بود و در وهله ی اول کاربرد ابزاری در بیان نظرات سیاسی و اجتماعی داشت ولی بتدریج به دیگر آثار نیز تسری یافت و بیشتر جنبه ی ادبی و علمی به خود گرفت.

ادبیات فارسی، ادبیات اروپایی، اقتباس، ادبیات غرب