حسین نوروزی - فرهنگی آموزش و پرورش

خودتنظیمی سازه ای است که از دهه ی ۱۹۶۷ از سوی بندورا مطرح شد. از نظر بندورا (۱۹۹۳) فرایندی که به موجب آن دانش آموزان به طور فعال و مستمر شناخت ها و رفتارها و تلاش های شان را به نحو منظمی در جهت دستیابی به اهداف (هدف مداری) هدایت می کنند. خود تنظیمی کاربرد توانایی ها و قابلیت های خود هدایتی خود کنترلی و خود مختاری می باشد. از نظر وی قابلیت های ذکر شده تحت تاثیر باور افراد درباره خود کارآمدی در فعالیت ها و رفتار های مختلف است. خودتنظیمی یکی از مفاهیم شناختی اجتماعی بندورا می باشد. انسان از طریق دریافت تقویت ها یا مشاهده سرمشق و الگوه ها یاد می گیرد که اهداف مناسبی را برای خود تعیین نماید. بنابراین افراد خودتنظیم رفتار خود را مورد قضاوت و ارزیابی قرار می دهند سپس بر اساس اینکه کدام یک از رفتارها با اهداف شخصی و معیارهای آنها هماهنگی دارد خود را پاداش یا تنبیه می کنند.

خودتنظیمی، تکلیف گریزی، دانش آموزان