مرضیه رضائی - کارشناس ارشد آسیب شناسی ورزشی
محمد رضا امیر سیف الدینی - استادیار دانشگاه شهید باهنر کرمان

هدف: هدف این مطالعه بررسی میزان فعالیت الکترومایوگرافی اندام فوقانی و عضلات شکمی در طول فازهای کانسنتریک و اکسنتریک در پرس سینه بر روی نیمکت و توپ تمرینی بود. روش شناسی: 10 آزمودنی با سلامت جسمانی کامل و حداقل 6 ماه تجربه تمرین با وزنه(با میانگین سن 2±22/45 سال، میانگین قد 7/18±164/6 سانتی متر، وزن 58/9±5/13 کیلوگرم ) برای شرکت در این مطالعه داوطلب شدند. الکترومایوگرافی سطحی از عضلات راست شکمی (RA) مایل داخلی / عرضی شکمی (IO/TA)، دلتوئید قدامی (AD)، دو سر بازویی(BB)، سه سربازویی (TB)، سینه ای بزرگ (PM) و عضله ی پشتی بزرگ (LD) در حالی که آزمودنی ها پرس سینه را با 60% یک تکرار حداکثر (1RM) انجام دادند، ثبت گردید. ازمودنی ها پرس سینه را در شرایط زیر انجام دادند: A) ستون مهره های پشتی بر روی نیمکت، پاها روی زمین قرار داشتند، B) ستون مهره های پشتی روی توپ تمرینی، پاها روی زمین، C) ستون مهره های پشتی روی نیمکت، پاها روی توپ تمرینی. داده ها بر اساس مجذور میانگین ریشه محاسبه شدند. برای مقایسه میزان فعالیت عضلانی بین سطوح از آنوا با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری p<0/05 استفاده شد. نتایجک عضلات PM،AD،IO/TA،RA افزایش قابل ملاحظه فعالیت را در فاز کانسنتریک و اکسنتریک بر روی توپ تمرینی در اندام فوقانی نشان دادند. در طول پرس سینه با توپ تمرینی در اندام تحتانی تنها عضلات IO/TA افزایش فعالیت را در فازهای کانسنتریک و اکسنتریک نشان دادند. توپ تمرینی منجر به افزایش فعالیت عضلات حرکت دهنده اصلی تمرین مانند پشتی بزرگ و سه سر بازویی نشد. نتیجه گیری: اعمال سطح ناپایدار بر روی اندام فوقانی در پرس سینه روش مناسبی برای افزایش فعال سازی عضالت تثبیت کننده ی ناحیه ی core همراه با تقویت عضالت فوقانی بدن می باشد.

الکترومایو گرافی سطحی، پرس سینه، توپ تمرینی