فرزانه حسین پور نجار - کارشناس ارشد مشاوره و راهنمایی
مریم فاتحی زاده - دکترای مشاوره خانواده، دانشیار گروه مشاوره دانشگاه اصفهان
محمدرضا عابدی - دکترای مشاوره شغلی، دانشیار گروه مشاوره دانشگاه اصفهان

با گسترش مشکلات زناشویی در عصر فعلی، یافتن روش های موثرتر برای افزایش پایداری و کیفیت زندگی زناشویی امری الزامی به نظر می رسد. از این رو در این پژوهش سعی شده تا با تدوین یک مدل شادمانی بر اساس آموزه های اسلامی روش موثری برای بهبود و ارتقاء سطح کیفی زندگی زناشویی تدوین گردد. بنابراین هدف پژوهش حاضر آن شد که به بررسی تاثیر شادمانی اسلامی بر روابط اجتماعی و صمیمیت زنان متاهل شهر اصفهان در سال ۹۱ بپردازد. این پژوهش از جمله پژوهش های نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون – پیگیری با گروه کنترل است و نمونه گیری و گمارش اعضای آن به روش تصادفی انجام گرفته است. به این منظور، تعداد ۲۶ نفر از زنان مراجعه کننده به فرهنگسراهای اصفهان به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفته اند. اعضای گروه آزمایش در ۷ جلسه ی آموزش شادمانی اسلامی ۲ ساعته شرکت کردند و ۱ ماه بعد از آن، جلسه پیگیری اجرا شد. در این پژوهش از پرسشنامه ی شادی زوجین ( تگریان، ۱۳۸۷ ) به عنوان ابزار سنجش استفاده گردید. جهت تجزیه تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد شادمانی اسلامی روابط اجتماعی (0/01>P) زنان متاهل شهر اصفهان را تحت تاثیر قرار داده است ولی بر صمیمیت آنها تاثیری نداشته است. بر اساس یافته های این پژوهش می توان دریافت، آموزش هایی که مدل شادمانی اسلامی در رابطه با صبر، حسن ظن، کنترل خشم، عفو، صله ی رحم، خوش اخلاقی، و آراستگی ارائه کرده است، توانسته روابط اجتماعی زنان را تحت تاثیر قرار دهد؛ در مورد صمیمیت و سایر مهارت های زندگی زناشویی، آموزش های اختصاصی تری در اسلام وجود دارد که باید در کنار این مدل ارائه گردد.

شادی زناشویی، شادمانی اسلامی، روابط اجتماعی، صمیمیت، زنان متاهل