حمیدرضا شعاعی - دکتری معماری
منیره اکبریان - دانشجوی کارشناسی ارشدمعماری
فهیمه اکبریان - کارشناسی معماری
سامان سعیدی - دانشجوی کارشناسی عمران

با توجه به رشد روز افزون جمعیت و افزایش تقاضابرای مسکن، در جریان ساخت و ساز بویژه صنعتی سازی در کشور ما کیفیت فضاهای مسکونی مورد بی توجهی فراوان واقع شده اند. فضاهای مسکونی فعلی معمولا محصول کنار هم قرار گرفتن بناها و باقی مانده اراضی ای است که زیر ساخت نرفته اند.در بهترین شرایط این فضاها از یک ضرورت صرفا عملکردی سر بر می آورند که بدون توجه به نیازهای کاربران ساخته می شود. در واقع انسان ها در شهرها برای خود فضایی صرفاجهت زندگی می سازند و همزمان با آن مجموعه ای هزار چهره به وجود می آورند، از طرفی دیگر همین مسکن ها از جنبه های مختلف تاثیر خود را بر شخصیت اجتماعی شهروندان می گذارند. ابعاد این مسئله در دهه های اخیر دامنه دارتر شده است چراکه اینگونه توسعه مسکن عمدتا به دلیل کمی بودجه و در اولویت اول قرارداشتن کمیت نسبت به کیفیت و تحت الشعاع قرار گرفتن آن، این نتیجه را در پیش دارد که فضاهای مسکونی ما کمتر بستر زندگی واقعی با وجوه و ابعاد متنوع آن واقع می شوند. از طرفی از وظایف طراحان مبتکر، خلق فضای سالمتر و تأمین آسایش روحی و روانی افراد جامعه می باشد. در این مقاله بابررسی مزایا و معایب صنتعی سازی در ایران به بررسی تاثیر اجتماعی انبوه سازی ها باتوجه به شکل مساکن بر سلامت و روان افراد سنجیده شده ورابطه مستقیم بین الگوهای مسکن و تاثیر اجتماعی آنهابرسی می گردد.

فضاهای مسکونی ، کیفیت فضاهای معماری،صنعتی سازی