سمیرا اصلان زاده - عضو هیات علمی، گروه نساجی و چرم، پژوهشکده شیمی و پتروشیمی، پژوهشگاه استاندارد ، کرج
فرنوش عطار
حوریه عباسی محمودآبادی
مرجان حیدرزاده

پلی اولفین ها شامل پلی اتیلن (PE) و پلی پروپیلن (PP) از جمله پلاستیکهای عمده ای هستند که در طبیعت به عنوان زباله ریخته شده و با توجه به ماهیت ساختاری خود در محیط زیست باقی مانده و منجر به افزایش آلودگی زمین و آب می گردند. آبگریزی، وزن مولکولی بالا، ترکیب شیمیایی و ساختاری این قبیل پلیمرها از جمله خصوصیاتی است که مانع از تجزیه بیولوژیکی آنها می شود. از آنجاییکه درک مکانیسم تخریب پلیمرهای طبیعی و مصنوعی توسط میکروارگانیسم ها و آنزیم ها چشم انداز جدیدی را در رابطه با پلاستیک های زیست تخریب پذیر و همچنین دیگر مسائل زیست محیطی می گشاید، لذا در مقاله حاضر به بررسی مکانیسم فرایند تخریب غیر زیستی (Abiotic Degradation) و دستیافتهای مختلف فیزیکی، شیمیایی و بیوشیمیایی که می تواند منجر به افزایش تجزیه بیولوژیکی (Biotic Degradation) پلی اولفینها گردد، پرداخته می شود. از جمله راهکارهای اشاره شده می توان: 1) مخلوط کردن پلی اولفین ها با پلیمرهای طبیعی زیست تخریب پذیر مانند نشاسته، نشاسته اصلاح شده شیمیایی، سلولز، و ... 2) ترکیب پلی اولفین ها با پرواکسیدانها 3) تیمار اولیه پلی اولفین ها با حرارت، امواج فرابنفش و مایکروویو 4) جداسازی و رشد میکروارگانیسم های موثر 5) بهبود اتصال میکروارگانیسم به سطح پلیمر و 6) مهندسی ژنتیک میکروارگانیسم، را مطرح نمود. مطالعه و بررسی تمامی این عوامل موثر بر زیست تخریب پذیری پلی اولفین ها منجر به سنتز پلیمرهای جدید و بدنبال آن کاهش تاثیر ضایعات پلاستیک در طبیعت خواهد گردید.

تخریب زیستی، پلی اولفین ، پلیمر