عماد کتابچی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری و منطقه ای، دانشگاه شیراز
خلیل حاجی پور - استادیار، عضو هیئت علمی بخش شهرسازی دانشگاه شیراز
محمد حسین پور - استادیار، عضو هیئت علمی بخش شهرسازی دانشگاه شیراز

در دهه های اخیر و پس از طرح و اشاعه مفاهیم پسامدرنیسم و موج نوین شهرنشینی و شهرگرایی، نظریه های جدیدی با محوریت توسعه پایدار شکل گرفتند. اکثر این نظریه ها، در کلیت خود، بر خرده فرهنگ ها، حفاظت از منابع و توجه به حیات نسل های بعد، تمرکز دارند. این جنبش ها که بعضا در سطح محتوا و با محوریت توسعه کالبدی مطرح گشته اند، در جهت تغییر در روش ها و الگوهای مکان یابی، برنامه ریزی و طراحی شهری و بر مبنای پاسخ به مشکلات حومه نشینی و پراکنده رویی که از عوامل مهم ناپایداری محلات بودند، شکل گرفتند و از مبدا مشترکی به وجود آمدند. بر این اساس نظریه های شهرسازی نوین ، رشد هوشمند و روستاشهر به نوعی فراگیرتراند. در این میان، شهرسازی نوین بر مبنای بکارگیری اصول سنتی شهرسازی پایدار انسان گرا، به نوعی رهبری نسل پس از مدرن برنامه ریزان و طراحان شهری را بر عهده دارد. در عین حال نظریه ها و زیرنظریه هایی چون TND ، TOD و ... هرکدام با محوریت مشخصی دارای قرابت زیادی با آن هستند. این مقاله بر پایه مطالعات اسنادی به شیوه کتابخانه ای، بر آن است تا با روشی توصیفی- تحلیلی، به تشریح و تبیین چارچوب فکری این نظریه ها بپردازد. نهایتا آنکه، توجه و بکارگیری اصول بومی سازی شده این نظریه ها، راهکاری در جهت نیل به پایداری شهرهاست

شهرسازی نوین، پایداری، توسعه سنتی محلات(TND)، توسعه حمل ونقل عمومی-محور(TOD