سیده محدثه راستجو - دانشجوی کارشناسی ارشد اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی، دانشگاه گیلان
علی اکبر زارع - دانش آموخته کارشناسی ارشد خاکشناسی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس
حسین علی بهرامی - دانشیار گروه خاکشناسی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس

امروزه نانوتکنولوژی به عنوان یکی از جدیدترین و پرکاربردترین روش ها در بهبود و ارتقاء کیفیت و سلامت مواد غذایی شناخته شده است. با کاهش اندازه بیوپلیمرهای زیستی در مقیاس نانو می توان از آنها در اشکال متفاوت نانوذرات و نانوحامل به منظور انتقال و رساندن ترکیبات مفید به سیستم های هدف و غنی سازی منابع غذایی از ریز مغذی ها و ویتامین ها و سایر ترکیبات استفاده کرد. نانوکپسول های پلیمری توانایی خاصی را در نگهداری و رهاسازی ماده حامل دارا می بانشد. بسته بندی یکی از مسائل اساسی در زمینه ایمنی غذاست که استفاده از دانش نانو می تواند سبب بهبود کیفیت و کارایی مواد بسته بندی و در نتیجه اطمینان از امنیت غذایی گردد. بسیاری از مواد که در حال حاضر برای بسته بندی مواد غذایی استفاده می شوند، غیر قابل تجزیه هستند که علاوه بر مصرف سوخت های فسیلی برای تولید آنها، آلودگی محیط زیست را افزایش می دهند. اخیراً نانوکامپوزیت های پلیمری جهت بسته بندی مواد غذایی بسیار مورد توجه قرار گرفته اند که محصولات را از صدمات فیزیکی و آلودگی ها حفظ می کنند و موجب افزایش مدت ماندگاری می شوند. همچنین سیستم های بسته بندی هوشمند به کمک نانوحسگرها صورت می گیرد که به رهایش مواد شیمیایی ناشی از فساد غذاها حساس هستند و با تغییر رنگ، فساد ماده غذایی را هشدار می دهد. در این مقاله، انواع مختلف نانوذرات به همراه کاربردهای مختلف آن، استفاده از نانوذرات و نانوکامپوزیت ها به عنوان عامل ضد میکروبی در بسته بندی مواد غذایی، استفاده از نانوکامپوزیت ها، نانوحسگرها و ... مورد بحث و بررسی قرار می گیرند.

نانوتکنولوژی، نانوذرات، نانوکامپوزیت، بسته بندی مواد غذایی، صایع غذایی