احمد دهمرده - دانشجو کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری پردیس دانشگاه سیتان و بلوچستان و شهردار زابل
علی حاجی نژاد - دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری و عضو هیئت علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان

شهرهای میانی همواره با بحران تهدید پایداری در نظام شهری مواجه بوده و یکی از مهمترین عوامل جلوگیری کننده از مهاجرت ساکنان شهرهای میانی به کلانشهر ها تقویت و توسعه متوازن نظام شهری می باشد یکی از برنامه های توسعه شهرهای میانی طرح های جامع و تفصیلی تهیه شده برای این شهرها می باشد عدم توفیق طرح های جامع امروزه به امری بدیهی در مسائل مدیریت شهری تبدیل شده ودر رفع معضلاتشهرهای متوسط و کوچک ناکام بوده است و موجب مهاجرت به کلانشهرها می شود که یکی از راه های رهایی از آن استفاده از نظریهCDS) و راه حلهای نوین میتوان جستجو کرد. در این میان، فرآیند استراتژی توسعه شهری به عنوان رویکردی نوین در برنامه ریزی شهری توسط سازمان ائتلاف شهرها در سال 1999 با هدف کاهش فقر، توسعه پایدار و ارتقای مشارکت و ایجاد حکمرانی خوب شهری مطرح گردید . ضعفساختاری مدیریت شهری و عدم تحقق طرح های جامع که خود به تنهایی موید ناکارامدی این نوع نگاه به شهر می باشد در شرایط کنونی ظرفیت مناسبی برای اجرای طرح استراتژی توسعه شهری را ایجاد کرده و آنرا میتوان ضروری و حیاتی مطرح کرد در این پِژوهش شهر زابل بعنوان نمونه ای از شهرهای میانی از جنبه .نظری و عملی، اقتصادی، زیرساختی و مدیریتی با توجه به قوتها، ضعفها، فرصتها و تهدیدهای موجود بر اساس شاخص های پایداری بررسی، سپس این اطلاعات با ابزارهایی نظیرAHP وSWOTمورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفته است . نتایج تحقیق نشان میدهد شهر زابل در وضعیت ناپایداری قرار دارد . که برای خروج از آن استفاده از مشارکت شهروندان به همراه توانمند سازی، تبیین راهبرد مدیریت یکپارچه شهری، توجه بهفرآیندهای اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی شهر به همراه ظرفیت سازی در شهرداری و در نهایت پایبندی به توسعه اجتماعات محلی و حکمروایی میتواند پایداری را برای شهر زابل به ارمغان آورد. ایجاد تغییراتبنیادین، بویژه در ساختار مدیریت شهری، اقتصاد شهری و شاخص های کیفیت زندگی در جهت بسترس ازی به کارگیری استراتژی توسعه شهری امری ضروری است

طرح جامع، توسعه پایدار شهری، راهبرد توسعه شهر، زابل