سمیه مرادحاصلی - کارشناس ارشد مهندسی کشاورزی، ترویج و آموزش کشاورزی، دانشگاه رازی
فاطمه مرادی - کارشناس ارشد مهندسی کشاورزی، ترویج و آموزش کشاورزی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه رازی

امروزه یکی از بزرگترین چالش های روبروی جامعه بشری که مورد توجه و اهمیت بسیاری قرار گرفته، مسئله امنیت و سلامت غذایی جمعیت رو به افزایش دنیا است. از این رو در دهه های اخیر تلاش ها برای پیدا کردن رهیافت های جایگزین شدت گرفت و در نهایت به پیدایش مفهوم کشاورزی پایدار منجر شد. توسعه شاورزی پایدار یعنی افزایش تولید محصولات و تأمین نیازهای بشر با استفاده از روش های صحیح کشاورزی به گونه ای که از نظر اقتصادی سودآور، از نظر اجتماعی قابل پذیرش و از نظر زیست محیطی حافظ طبیعت باشد یکی از شاخه های شاورزی پایدار، کشاورزی ارگانیک می باشد. کشاورزی ارگانیک نوعی نظام کشاورزی است که اساساً بر منابع تولید محلی متکی بوده و فعالیت آن بر حفظ تعادل اکولوژیکی و توسعه مطلوب فرایندهای بیولوژیک استوار است، بنابراین حاصلخیزی خاک و تنوع زیستی و پایداری، اجزاء کلیدی نظام های کشاورزی ارگانیک محسوب می شوند. کشاورزی ارگانیک با توجه به ویژگی های منحصر به فردی که دارد، قادر است به عنوان یکی از راهکارهای کاهش مشکلات زیست محیطی و سلامتی و راهی برای دستیابی به توسعه پایدار کشاورزی در کشور مورد توجه قرار گیرد. از سوی دیگر توسعه کشت ارگانیک یک راه مؤثری برای ساماندهی فضولات ارگانیک کشاورزی و روستایی و بهبود شرایط بهداشت در محیط های روستایی (کشاورزی) است. نظام ترویج و تحقیق و آموزش کشاورزی از عمده ترین نهادهایی است که می توان آگاهی و نگرش کشاورزان را به عنوان تولید کنندگان مواد غذایی نسبت به تولید محصولات ارگانیک ارتقاء دهد.

کشاورزی، ارگانیک، کشاورزی پایدار