محمد قدمی دهنو - دانشجوی کارشناسی ارشد آبخیزداری دانشگاه صنعتی اصفهان
عباس ابراهیمی - دانشجوی کارشناسی ارشد آبخیزداری دانشگاه صنعتی اصفهان
زهرا توکلی - دانشجوی کارشناسی مرتع و آبخیزداری دانشگاه شهرکرد

امروزه معتبرترین ابزار جهت بررسی اثرات پدیده تغییر اقلیم بر سیستم های مختلف، استفاده از متغیرهای اقلیمی شبیه سازی شده توسط مدل های گردش عمومی جفت شده جوی- اقیانوسی می باشد. این مدل ها قادرند پارامترهای جوی اقیانوسی را برای یک دوره بلند مدت با استفاده از سناریوهای تعریف شده IPCC مدل سازی نمایند. در این مقاله ا بتدا کارایی مدل SDSM 4.2 در تولید داده های روزانه بارش و دمای میانگین در دوره 2008-1979 مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت و پس از اطمینان از صحت آن، اقدام به کوچک مقیاس کردن داده های روزانه سناریوهای A2 , و B2 مدل HADCM3 در دوره 2049=2020 و 2099-2070 با استفاده از مدل SDSM 4.2 گردید. نتایج نشان از افزایش درجه حرارت میانگین در تمام ایستاه ها در دوره 2049-2020 و 2099-2070 تحت سناریو A2 و B2 می باشد. بیشترین افزایش درجه حرارت میانگین مربوط به ایستگاه گرگان به میزان 6 درجه سانتیگراد تحت سناریو A2 در دوره 2099-2070 نسبت به دوره مشاهداتی خواهد بود. کمترین افزایش دما در ایستگاه های رامسر و رشت به میزان 0/1 درجه سانتیگراد تحت سناریو B2 در دوره 2049-2020 نسبت به دوره مشاهداتی خواهد بود. همچنین بارندگی در دوره 2049-2020 در تمام ایستگاه ها افزایش یافته که بیشترین تغییر در مقدار بارش مربوط به ایستگاه رامسر می باشد.

تغییر اقلیم، مدل HADCM3، سناریو A2 و B2، مدل ریزمقیاس SDSM