امیررضا ممدوحی - استادیار دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
امیرحسین باغستانی - کارشناس ارشد برنامه ریزی حملونقل، دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

انتقال‌پذیری به عنوان یک روش جهت کاهش هزینه‌های مطالعات برنامه‌ریزی حمل ونقل مطرح شده است. در صورتی که مدل پرداخت شده در یک شهر بتواند به عنوان یک جایگزین برای پیش‌بینی رفتار سفر در شهر دیگر مورد استفاده قرار گیرد، هزینه‌های گردآوری اطلاعات و مدل‌سازی به طور چشمگیری کاهش پیدا می‌کند. هدف از مقاله جاری بررسی برقراری رابطه دوطرفه انتقال پذیری میان مدل‌های انتخاب وسیله دو شهر مشهد و شیراز است. مدل‌های انتخاب وسیله برای سفرهای روزانه کاری به شکل لوجیت چند جمله‌ای با چهار شیوه تاکسی، سواری شخصی، اتوبوس و دوچرخ در نظر گرفته شده است. پس از تهیه مدل در دو شهر، مدل هر کدام برای پیش‌بینی رفتار سفر در شهر دیگر به کار گرفته شده و نتایج توسعه معیار ضریب خوبی برازش مدل انتقالی، شاخص انتقال و آماری آزمون انتقال مورد مطالعه قرار می‌گیرد. جمع‌بندی نتایج این پژوهش نشانمی‌دهد که رابطه انتقال‌پذیری مدل‌های انتخاب وسیله دو طرفه نیست. مدل مشهد به شیراز انتقال‌ناپذیر بوده در حالی که انتقال مدل شیراز به مشهد نه تنها رد نشده بلکه عملکرد نسبتاً مناسبی نیز دارد. از دلایل عملکرد مناسب مدل شیراز می‌توان به تعداد اندک و در عین حال جامعیت متغیرهای ان اشاره کرد.

انتقال‌پذیری، رابطه دو طرفه، مدل انتخاب وسیله