مرضیه راستاد بروجنی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور تهران
بهار حبیبیان - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور تهران
زهره حیدری بنی - کارشناس ارشد جغرافیای سیاسی دانشگاه تهران

صنعت به عنوان قوه محرکه توسعه اقتصادی و تولید کالاهای صنعتی به عنوان عامل م ؤثر در پایداری توسعه یک کشور محسوب می شود و منجر به افزایش رشد اقتصادی جامعه خواهد شد. اما برنامه ریزی های نادرست در رابطه با مکان یابی صنایع در سطح کشور بدون توجه به شهرهای مجاور و توانایی هایشان موجب نابسامانی هایی اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و در شهرها شده و ناپایداری هایی را در روند توسعه شهرها دامن زده است. هدف از تدوین این مقاله بررسی اثرات همجواری شهرکهای صنعتی با شهرهای میانه اندام (50-100 هزارنفر) و بررسی تأثیر آنها بر روند توسعه و پایداری شهرهای مذکور می باشد. روش تحقیق توصیفی- حلیلی با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای (اسنادی) بوده و در برخی موارد از مطالعات میدانی نیز جهت تکمیل اطلاعات بهره گرفته شده است. نتایج نشان می دهد که شهرک های صنعتی همجوار با شهرهای میانی، محیط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی شهرها را به واسطه پیامدهای مطلوب به ویژه در زمینه اشتغال و افزایش درآمد، افزایش قیمت زمین و پتانسیل جذب جمعیت و توسعه کالبدی تحت تأثیر قرار داده است. اما محیط های فیزیکی و بیولوژیک این کانون های شهری را متحمل فشارهای زیست محیطی می نماید و شهرهای میانی به لحاظ برخورداری از صنایع در جایگاه درخورشان به عنوان نق تنظیم کننده توسعه ملی- منطقه ای قرار نگرفته اند و لازم اس به لحاظ برخورداری از صرفه های ناشی از تجمع و تقویت شهرهای میانی به عنوان عاملی مؤثر در توسعه یکپارچه کشور توجه بیشتری صورت پذیرد.

توسعه پایدار، پایداری شهری، شهرک صنعتی، شهرهای میانه