ستاره امیرسلیمانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران-غرب
سالومه امیرسلیمانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران-غرب
فاطمه صداقت - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران-غرب، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، تهران، ایران

روند شهرنشینی تحت تاثیر افزایش روز به روز جمعیت در جهان، در حال رشد است. دگرگونی هایی که انقلاب صنعتی از اواسط قرن هجدهم در انگلستان و با کمی تأخ یر در سایر ممالک اروپا در زمینه ی افزایش جمعیت و افزایش تولیدات صنعتی و ماشینی شدن سیستم های تولید کرد، مردم را وادار به مهاجرت از روستاها به شهرها برای تأمین مسکن و شغل کرد. پس از جنگ جهانی اول ومشکلات پس از جنگ نیاز به مسکن به شدت افزایش یافت. با پیدایش مصالح و روش های ساخت فن آورانه که ابتدا در پل ها استفاده می شد و پس از آن به سرعت وارد ساختمان سازی شد،سرعت ساخت و ساز به حداقل زمان خود رسید. نیاز به مسکن و سر پناه با نام انبوه سازی صنعتی اولین بار بعد از جنگ جهانی دوم، به کار گرفته گرفته شد. منظور ، ساخت ساختمان به صورت صنعتی و به مثابه یک خط تولید صنعتی است که رابطه تنگاتنگی با تکنولوژی دارد. نیاز به مسکن که بعد از غذا و پوشاک،سومین نیاز اصلی یک فردمحسوب می شود ؛ برای او امنیت را به دنبال دارد. بخاطر کمبود زمین و تولید مسکن ارزان قیمت ، کلان شهرها به ناچار پذیرای وجود ساختمانهای بلندمرتبه و حتی آسمان خراش ها شدند. در ایران اما انبوه سازی به گونه ای دیگر خود را نشان داد و بیشتر به نکرار یک فرم شبیه بود تا به مفاهیم اصلی انبوه سازی. این نوشتار ابتدا ریشه های انبوه سازی در جهان و سپس قوانین مربوط به انبوه سازی در ایران را به چالش می کشد.برای این مهم ، از روش تحقیق کتابخانه ای و تحلیلی مقایسه ای با ابزار مرور متون و اسناد تصویری و توصیفی در آخر استفاده شده است.

انبوه سازی،تولید صنعتی مسکن، کلان شهرها