فریبا میقانی - موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور، بخش تحقیقات علف های هرز
محمدرضا کرمی نژاد - موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور، بخش تحقیقات علف های هرز
حمیدرضا ساسان فر - دانشجوی دکتری علوم علف های هرز، دانشگاه فردوسی مشهد

این آزمایش در سال 1389 در مزرعه موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور واقع در مشکین دشت در زمان آیش بصورت کرت های خرد شده نواری در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با 2 عامل شخم در 2 سطح (با و بدون شخم) و علفکش در 7 سطح: گلایفوسیت 6 لیتر در هکتار + سولفات آمونیوم 2 درصد حجمی (در تمام تیمارها، گلایفوسیت به همراه سولفات آمونیوم بکار رفت)، توفوردی + ام سی پی آ 2 لیتر در هکتار، گلایفوسیت + توفوردی + ام سی پی آ (6 + 2) لیتر در هکتار و تکرار سمپاشی بعد از رشد مجدد پیچک، توفوردی + ام سی پی آ 1 لیتر در هکتار و تکرار سمپاشی بعد از رشد مجدد پیچک، گلایفوسیت + توفوردی + ام سی پی آ (3 + 1) لیتر در هکتار و تکرار سمپاشی بعد از رشد مجدد پیچک (پس از سه هفته) و شاهد بدون علفکش با سه تکرار انجام شد. تیمارهای علفکش در مرحله رویشی و 10 تا 15 سانتی متری پیچک اعمال شدند. برای تعیین اثر تیمارها بر تراکم پیچک، تعداد اندام های هوایی آن 15 و 30 روز پس از سمپاشی شمارش و 45 روز پس از سمپاشی، وزن خشک پیچک سنجیده شد. تفاوت معنی داری بین تیمارهای شخم و عدم شخم از نظر اثر بر تراکم و وزن خشک پیچک مشاهده نشد. در مجموع، بهترین تیمار برای کاهش تراکم و وزن خشک پیچک ابتدا گلایفوسیت + توفوردی + ام سی پی آ (6 + 2) لیتر در هکتار بود و سپس دوز تقسیط یافته آن یعنی (3 + 1) لیتر در هکتار بود.

آیش، علفکش، علف هرز چند ساله، کنترل شیمیایی