رحمان سوری - استادیارگروه فیزیولوژی ورزشی دانشگاه تهران

این مقاله نقش آزمونهای فیزیولوژیکی برمقوله استعدادپروری اهمیت آن درشاخصهای تعیین کننده برای استعدادپروری اثرات تداخلی بالیدگی دراستعداد پروری و قابلیت این ازمونها درنمایان ساختن پتانسیل های فردبرای موفقیت ورزشی را موردتوجه قرارمیدهد شیوه های سنتی برای شناسایی استعدادهای ورزشکاران مبنی بربهبود عملکرد درمهارتهای بنیادی توانایی های حرکتی پایه فیزیولوژیکی پیکرسنجی و ازمونهای امادگی جسمانی است این روش براین باور است که نیمرخ ورزشکاران جوان درازمونها و اندازه گیری ها برای شناسایی نخبگان ورزشی درسنین کودکی بسیار موثر می باشد با این حال اثاربالیدگی زیستی محدودیت اصلی دراین زمینه است بخصوص دردوران نوجوانی نقش مهمی را دربهبود کارایی جسمانی و مهارت حرکتی ایفا می کند به راستی آن دسته ازشیوه های استعداد پروری که اینگونه روشها را اتخاذ می کنند بویژه درورزشهایی که تاکید بسیاری دراندازه و قدرت عضلانی است مانع ازبکارگیری ورزشکاران مستعدی میشود که دارای بالیدگی دیررس هستند علاوه براین عملکرد خوب درورزش ترکیبی ازعوامل گوناگونی ازجمله شاخصهای زیستی است که به نظر نمی رسد تاثیر این عوامل دراجرای بهینه فعالیت ورزشی بین بازیکنان مختلف یک رشته یکسان باشد بدلیل همین محدودیت ها استفاده ازازمونهای پیکرسنجی فیزیولوژیکی مهارتهای پایه یا امادگی جسمانی به تنهایی برای شناسایی نخبگان ورزشی مورد انتقادات بسیاری قرارگرفت و اخیرا نیز گامهایی به سوی استفاده ازمدلهای چندشاخه ای برای شناسایی و پرورش استعدادهای ورزشکاران برداشته شد