محمد رضازاده متعارفی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته مدیریت بازرگانی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوئین زهرا
مرضیه کاشانی پور - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته مدیریت بازرگانی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوئین زهرا
محمد غفاری فرد - استادیار گروه مدیریت دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوئین زهرا

رشد و توسعه مناطق مختلف از مسابل اساسی تئوریهای اقتصاد منطقه ای محسوب می شود. تجزیه و تحلیل روند تولید و ساختار آن در سطوح مختلف کشور مستلزم شناخت دقیق استعدادها و توازن بالقوه بخش ها و ترکیب آن در مناطق می باشد تا بتوان سیاستگذاری و برنامه ریزی متعادلی را در هر یک از بخش ها و مناطق کشور محقق ساخت. در همین راستا در این مقاله با استفاده از روش انتقال-سهم و شاخص ضریب مکانی ضمن بررسی عملکرد اقتصادی استان خراسان رضوی به تشخیص بخشهای مزیت دار و پایه ای استان مورد نظر, طی دوره زمانی 1389-1383 پرداخته شد. نتایج حاکی از آن است که اکثر بخش ها دارای اثر سهم منطقه ای مثبت اند که بیان کننده مزیت نسبی بخش ها در این استان می باشد. بخش های هتل و رستوران, حمل ونقل, انبارداری و ارتباطات; مستغلات, کرایه و خدمات کسب وکار; اداره امور عمومی و خدمات شهری; بهداشت و مددکاری اجتماعی; سایر خدمات عمومی, اجتماعی, شخصی و خانگی دارای ساختار صنعتی و منطقه ای مثبت می باشند که از تاثیرگذارترین امکانات و فرصتها جهت خلق ارزش افزوده برخوردارند و به عنوان محرکهای رشد اقتصادی محسوب می شوند. در سال 1389 به جز بخش های ماهیگیری; معدن; صنعت; واسطه گری های مالی, مابقی بخش ها از بین فعالیت های پانزده گانه در استان خراسان رضوی جز فعالیت های پایه (صادراتی) آنها محسوب می شوند.

مزیت نسبی, رشد اقتصادی, انتقال-سهم, ضریب مکانی, تولید ناخالص داخلی, استان خراسان رضوی