سیدمحمدخسرو صحاف - دکتری معماری، استادیار و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد
نغمه تفلیسی - دانشجوی کارشناسی ارش معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد کیش

منطقه گرایی، یکی از رویکردهای معماری است که در تعامل با فرهنگ و بستر فرهنگی قرار داشته و بر لزوم توجه به ویژگی های فرهنگی، جغرافیایی، اقلیمی یک منطقه خاص تأکید می کند. این خصوصیات در نهایت، به معماری حال و هوا بخشیده و حس مکان را در مواجه با فضاها تقویت می کنند. منطقه گرایی، دیدگاهی تحلیلی و انتقادی است که بر حفظ ویژگی ها و خصوصیات خاص مکان تأکید داشته و نوعی فلسفه ی ارجاعی در برقراری هماهنگی میان مردم، دست ساخته های آنها و طبیعت به شمار میرود. در منطقه گرایی معمار تلاش می کند تا خود را با ویژگی هایی که لزوماً برگرفته از محیط مستقیم پروژه نیست ولی تابعی از ویژگی های منطقه ای یا ملی استخراج شده آن است منطبق کند. منطقه و تکنولوژی زمانه احترام می گذارد. روش تحقیق در این نوشتار بر مبنای روش تحلیلی- توصیفی است و از شیوه ی اسنادی استفده شده است. در این مقاله سعی بر آن است تا به تشریح تئوری منطقه گرایی از طریق معرفی نمونه ها و مصادیق پرداخته و راهکارهای این تئوری در راستای دستیابی به آن در معماری و شناخت معماری منطقه گرا، زمینه گرا و معماری بومی ارائه گردد.

منطقه گرایی، اقلیم، فرهنگ بومی، مکان، زمینه گرایی