سید محمد بهشتی - عضو هیئت علمی دانشکده میراث فرهنگی و عضو فرهنگستان هنر

احوال شهروندان تأثیر مستقیم بر احوال شهر دارد و به عبارتی، آنچه جایی راشهر می کند، جریان داشتن حیات مدنی است. اگر شهری از حیات مدنیبرخوردار باشد، چهره ای دلپذیر خواهد داشت و بر عکس، شهری که حیاتمدنی نداشته باشد، هر قدر که کالبدش مورد توجه قرار گیرد و برای بهبود،نوسازی و توسعه آن ت لاش شود، در نهایت، مانند جسدی بی جان خواهد بود.در شرایط ناخوش احوالی اجتماعی، مدیریت شهری خود را صاحبخانه وشهروندان را میهمان می داند که باید مطابق میل او رفتار کنند. در این حالت،مفهوم مدیریت شهری به مفهوم خدمات شهری و توسعه های عمرانی و دربهترین حالت، به برنامه ریزی برای آینده شهر در قالب طرح های جامع وتفصیلی تنزل پیدا می کند که در نهایت، با ملاک هایی ک می سنجیده می شود.این در حالی است که اصلی ترین وظیفه نظام مدیریت شهری، توجه به حیاتمدنی و ایجاد فرصت برای بروز حال خوش مدنی و پرستاری از این حال است.یکی از عیارهای کارامدی نظام مدیریت شهری، توجه به مفهوم فرهنگ در همهساحات آن است؛ به ویژه ساحت سوم از معنای فرهنگ که نیاز به پرستاری داردو از آنجا که تهران در این معنی، پایتخت فرهنگی ایران است، پرستاری وحمایت بیشتر اهمیت می یابد. این پرستاری معنی مداخله فاعلانه را ندارد؛ بلکهاز قضا فقط به معنی مساعد کردن زمینه برای بروز و رشد قابلیت ها واستعدادها و تکمیل چرخه های تولید فرهنگی است.

شهر، مراتب مدیریت شهری، حیات فرهنگی، ساحات فرهنگ،مدنیت و بحران مدنیت، تهران