علی کرمی - ابواب جمعی اداره کل آموزش و پرورش استان فارس،واحدمهر ، گروه علوم تربیتی،مهر،ایران

هدف از نگارش مقاله حاضر بیان توسعه پایداردر آموزش عالی است. توسعه پایدار به مفهوم حرکت بر محور انسان- محیط است و توسعه امکانات اقتصادی با توجه به ملاحظات محیطی و عدالت اجتماعی را مورد توجه قرار می دهد. آموزش و فعالیت های آموزشی تأثیر بنیادی و اساسی در روندرشد و توسعه و مخصوصاً توسعه پایدار دارد. این امر در کشورهای عقب مانده یا در حال رشد بیش از پیش تبارز پیدا کرده است. آموزش فعالیت هایسازمان یافته ای است که یاد گیری را ارتقا می دهد یا در رابطه با موقعیت های یادگیری دخیل است. نهادهای آموزشی اعم از نهاد آموزش عالی میتوانند بیشترین نقش را در زمینه سیاستگذاری علمی و فرهنگی در جهت رسیدن به ایدئالهای توسعه پایدار و تغییر نگرش افراد جامعه به این سمتداشته باشند. همانطور که نظام آموزشی در کل از اجزایی تشکیل شده که برای دستیابی به هدف خاص با یکدیگر در تعامل و ارتباط می باشند و به دلیلاین ارتباطاتی که با محیط خود برقرار می کند، نظامی باز قلمداد می شود و به دلیل باز بودن بر محیط خویش تأثیر می گذارد و از آن تأثیر می پذیرد.این مقاله که ابزار جمع آوری اطلاعات آن به روش کتابخانه ای است به روش توصیفی- تحلیلی به بررسی توسعه پایداردرآموزش عالی می پردازد وسعی شده است ابتدا مفهوم توسعه پایدار ارائه شده و سپس تجزیه و تحلیل می شود و در پایا ن پیشنها دهایی ارائه می گردد.

توسعه پایدار، آموزش عالی، عدالت اجتماعی، آموزش، یادگیری