بهار حبیبیان - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تهران

مشکلات ناشی از شهرنشینی لجام گسیخته موجب شده تا الگوهای جدید برای زندگی بهتر و پایدارتر و تامین نیازهای اجتماعی ساکنان پیشنهاد شود. محله های خانه مجاور الگویی از مسکن متکی بر روابط اجتماعی و همیاری هستند که با اتکا برای مشارکت جمعی، فضاهای عمومی مشترک، حفظ مالکیت خصوصی و حفظ محیط زیست، شیوه های پایدار از مسکن را برای ساکنان خود پیشنهاد کنند. هدف این مقاله بررسی ابعاد مختلف الگوی محله های خانه مجاور در راستای دستیابی به پایداری شهری است. مقاله با استفاده از منابع کتابخانه ای و به شیوه توصیفی نوشته شده و نتایج نشان می دهد محله های خانه مجاور الگوی سکونتگاهی پایداری را برای ساکنان خود فراهم می کنند و در کشور ایران به دلیل وجود نمونه های متعدد ویزگی های اجتماعی مشابه در محله های تاریخی با تطبیق الگوهای فرهنگی و اجتماعی با شیوه های نوین برنامه ریزی شهری نظیر محله های خانه مجاور، می توان به الگویی جدید برای طراحی محلات پایدار دست یافت.

محله، خانه مجاور، پایداری شهری، مشارکت جمعی