علی گودرزی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری واحد علوم و تحقیقات قزوین
سعید زنگنه شهرکی - استادیار دانشکده جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تهران

در فرایند برنامه ریزی شهر ها شناخت الگوی توسعه و گسترش شهر و چگونگی کنترل و هدایت رشد شهر همواره دارای جایگاه ویژه ای بوده است.بر همین اساس نظریه ها و سیاست های گوناگونی در این زمینه ظهور کرده است که از آن میانمی توان به سیاست توسعه میان افزا اشاره کرد. این سیاست تلاش دارد تا با تکیه بر توسعه درونی و استفاده از توان های موجود در شهر ها مانع از گسترش افقی شهر و پیامد های ناگوار این نوع از توسعه شود.تحقیق حاضر تلاش دارد تا با استفادهاز مبنای،اصول و ابزار های توسعه میان افزا و بکارگیری آن ها در منطقه 5 شهر شیراز راهکار هایی را ارائه دهد که درصورت اجرای این راهکار ها در سایر مناطق شهر شیراز، رشد افقی این شهر تا حد امکان کنترل شود و این شهر را به الگوی توسعه پایدار نزدیکتر کند. این تحقیق از نوع ماهیت تحقیقی کاربردی و از لحاظ روش تحقیق توصیفی تحلیلی می باشد - .در گرداروری داده ها از روش کتابخانه ای و میدانی استفاده شده است و در تحلیل داده با استفاده از هم پوشانی لایه هایدر GIS داده ها به دو صورت کمی و کیفی تحلیل شده اند تا از این طریق سطوح مستعد جهت توسعه میان افزا در منطقه شناسایی شده و در ادامه چگونگی اجرای سیاست توسعه میان افزا در پهنه ها مورد نظر بیان شود .در پیوهش حاضر 399هکتار از اراضی منطقه 5 شهر شیراز که جهت توسعه میان افزا مناسب بوده شناسایی شده اند، در این میان زمین های بایر و 2بلا استفاده شهری بخش قابل توجه ای از این سطوح را به خود اختصاص داده اند963 هکتار بااجرای سیاست توسعه میانافزا می توان جمعیتی نزدیک به 351111 هزار نفر را در این سطوح اسکان داد.این در حالی است که افزایش جمعیت شهرشیراز با احتساب نرخ رشد فعلی در 31 سال آینده 930111 نفر برآورد می شود لذا برنامه ریزی بر این سطوح و سایر سطوح مستعد در مناطق دیگر شهر شیراز تاثیر قابل توجه ای بر نحوه گسترش شهر شیراز دارد.

،توسعه میان افزا،زمین های خالی، پراکنش شهری،منطقه 5 شهر شیراز