نفیسه فرمهینی فراهانی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه تربیت معلم

تهران از جمله شهرهایی است که توسعه شتابان نخود را در سده حاضر بر بستر طبیعی ناامنی قرار داده است. در این فرایند روستاها و آبادیهای زیادی را در بافت خود کشانده و در بدنه خود جای داده است. این هسته های شهری که اغلب در پهنه شمالی، شمال شرق و شمال غرب و سپس در بخشهای جنوبی و جنوب غربی تهران قدیم قرار دارند، امروزه به عنوان کانون های فرعی در بافت این شهر زمینه ساز آسیب پذیری از مخاطرات طبیعی بویژه زلزله است. در این مقاله هسته شهری تجریش را که یکی از مهمترین کانونهای روستایی ادغام شده در شمال تهران می باشد مورد بررسی قرار گرفته است. برای این منظور ساختار و ویژگیهای محیط طبیعی و مصنوعی محدوده مورد مطالعاتی بررسی شده است. نتایج حاصل حاکی از آن است که ویژگیهای باقی مانده از ساختار روستایی تجریش که در ساخت و بافت کنونی آن کماکمان قابل توجه استک یکی از ابعاد مشکل آفرین برای این کانون شهری در افزایش آسیب پذیریهای ناشی از زلزله در شهر تهران است. مقاله حاضر پیشنهادهایی برای کاهش آسیب پذیری این محدوده از تهران ارائه کرده است.

هسته روستایی، مخاطرات طبیعی، ادغام روستایی، آسیب پذیری، کاهش آسیب پذیری