محمود ثابت دیزاوندی

ازجمله سیاست های راهبردهای کشورهای مختلف، اعم از توسعه یافته و توسعه نیافته، برای افزایش کمی و کیفی تولیدات و أ تمین غذای بیشتر و نیز دستیابی به پایداری محیط زیست و فائق آمدن بر مشکلاتی نظیر کوچک بودن واحدهای تولیدکشاورزی، پراکندگی قطعات زراعی، تخریب محیط زیست و ناپایداری تولید، تعاونی کردن نظام تولید کشاورزی در عرصه های مختلف می باشد. بنابراین توجه به تعاونی های روستایی به عنوان یک تشکل دولتی محلی، که سبب تسهیل همکاری و مساعدت کشاورزان در رفع نیازهای مشترک، اجرای برنامه های توسعه ای و رفع موانع توسعه پایدار در جامعه روستاییمی شود، امری ضروری به نظر می رسد. از طرفی دیگر همکاری افراد برای کسب سود متقابل در یک جامعه، برخاسته از حس همکاری و همفکری در آن جامعه می باشد. روستایی هایی که تحت پوشش تعاونی ها روستایی هستند نسبت بهروستاهایی که تحت پوشش تعاونی نیستند، برنامه های توسعه روستایی و کشاوررزی بهتر و بیشتری دارند. این مطلب نشان می دهد که تعاونی های روستایی توانسته اند به عنوان یک تشکل محلی، میزان همکاری جمعی را در بین کشاورزان تحت پوشش خود تسهیل کند که منشأ این همکاری به وجود شکل های مختلف سرمایه اجتماعی در جامعه مورد نظر بر می گردد.