فاطمه حاجیان حسین آبادی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، دانشگاه پیام نور مرکز تهران

آنچه امروزه تحت عنوان سکونتگاههای غیررسمی در اطراف کلان شهرهای ایران و از جمله تهران شکل گرفته است خودناشی از تمرکز شدید امکانات و سرمایه در شهرهای بزرگ و بی توجهی به عملکرد و جایگاه شهرهای میانی و کوچک دربرنامه های شهری است و هرگونه اقدام در این سکونتگاهها نیازمند مطالعات امکان سنجی راهکارهای موجود و بررسیبهترین فرایند در راستای توسعه ای پایدار می باشد . این تحقیق با روش توصیفی تحلیلی بر اساس منابع موجود و تحلیلآماری نظرات ساکنین این سکونتگاهها با نرم افزار spss و با هدف یافتن راهکارهای توانمندسازی سکونتگاههای غیررسمیدر کلان شهرها انجام شده است . نتایج پژوهش بیانگر آن است که این سکونتگاه در وابستگی اقتصادی به تهران بوده ومشکل کمبود بهداشتی و درمانی با 57 درصد در اولویت اول مشکلات ساکنین است و مشکلات زیست محیطی و کمبودامکانات خدماتی در جایگاههای بعدی قرار دارند . طبق نتایج این پژوهش عامل اجتماعی به عنوان اولین عامل تأثیر گذاردر توانمندی ساکنین این گونه سکونتگاهها است و عامل اقتصادی کار و اشتغال و ارزانتر بودن قیمت زمین نسبت به تهرانبا بیش از 79 درصد مهمترین عامل در شکل گیری آنها است . اگر جه رویکردهای برخورد با این سکونتگاهها متعدد استاما رویکرد توانمندسازی از بعد اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی امری است که درآن دولت با استفاده از مشارکت ساکنانسعی دارد از توان و استعداد مردم برای ایجاد محیط زندگی بهتر بهره برداری کند و چون با خواست عمومی مردمهماهنگ است به موفقیت طرحهای مربوط به پایداری اینگونه سکونتگاهها می انجامد.

راهکارها ، توانمندسازی ، سکونتگاه غیررسمی، توسعه پایدار ، تهران