اسکندر مختاری طالقانی - عضو هیئت علمی دانشکده مرمت بناها و بافت های تاریخی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، گروه مرمت، تهران، ایران
سارا امیدبخش - دانشجوی کارشناسی ارشد مرمت بناها و بافت های تاریخی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، گروه مرمت، تهران، ای ران

آثار به جای مانده از گذشته هر تمدن، در بر گیرنده ی ارزش های بسیاری است که ما را به شگفتی وا می دارد، و باعثمی شود که درباره ی فرهنگ و مردمی که آن را پدید آورده اند، بیشتر بدانیم. همچنین ما را ترغیب می کند از این میراثگران بها حفاظت و پاسداری کنیم .این آثار دارای ارزش های معمارانه، زیبا شناختی، اسناد باستان شناختی، اقتصادی، اجتماعی و حتی معنوی و نمادیناست؛ تأثیر آن در وحله ی نخست همواره عاطفی است، زیرا نمادی است از هویت فرهنگی و بقایای ما. در واقع بخشی ازمیراث ما به شمار می آید. واجد پیام هایی است که با مطالعه ی تاریخ و پیشینه اش امکان دستیابی به آن میسر می شود.آثار تاریخی، به واسطه ی اینکه ارزش های کامل فرهنگی، تاریخی، اجتماعی یک ملت و نقطه ی اشتراک ارزش های یادشده با منظر هستند (هر چند این منظر فرهنگی ممکن است منفی باشد و خاطرات بد را در ذهن انسان تداعی کند)، درطول سالیان متمادی عمرشان بر اثر عوامل گوناگون دچار آسیب های عمده ای شده اند که آن ها را از ادامه ی حیات خودباز داشته و باعث فراموش شدن و حتی تخریب کامل آن ها گشته است.با تخریب این مناطق، که یادآور خاطره ی تاریخی شهر یا خاطرات قومی و ملی مردمی است که خود آن را خلق کردهاند، بخشی از هویت و تمدن آن ها از بین می رود و هرگز قابل بازگشت نیست.زنده نگهداشتن این آثار با ارائه ی مناسب طرح مرمت و حفظ وضع موجود آن ها با توجه به عملکرد زندگی امروزیباعث تداوم فرهنگی آن ها می گردد و از این طریق زمینه های عبرت برای آیندگان فراهم می آید.بنابراین حفاظت و مرمت بناها و آثار تاریخی برای شناسایی و آگاهی نسل آتی نیازمند مدیریت هوشمندانه ی منابع وشاید بالاتر از هر چیز به اشتیاق و ایثاری نیاز دارد که ضامن نجات میراث فرهنگی ما باشد.این مقاله سعی بر آن دارد حفاظت و مرمت بناها و آثار تاریخی و منشورها و قوانین مرتبط به آن ها را مورد بررسیقرار دهد.

تمدن، حفاظت، مرمت، هویت فرهنگی، بناها و آثار تاریخی، خاطره، آسیب