کنار هم قرار گرفتن سه گزاره ی سانحه خیزی و قرار داشتن کشورمان در ردیف ده کشورنخست سانحه خیز جهان، قرارداشتن لجستیک و ناوگان امداد رسانی کشورمان-که عمدتا درناوگان امدادی گسترده جمعیت هلال احمر ایران در قیاس با سایر جمعیت های محلی متجلی است-در ردیف ده ناوگان بزرگ و مجهز جهان و نهایتا، آسیب پذیری نسبتا بالای شهرها و روستاها در مقابل بلایا و تخریب و تلفات نسبتا بالای سوانح بوقوع پیوسته تاکنون، به ویژه زمین لرزه در کنار بسیاری تجارب، توفیقات و توانمندی ها، ما را به گزاره ی چهارمی رهنمون می گردد که می توان از آن باعنوان "معطوف بودن ادبیات برنامه ها و ساختار مدیریت بحران کشورمان به پاسخگویی و بازسازی و عدم اولویت سرمایه گذاری های پیشگیرنه ی آمادگی بخش در مراحل پیشگیری و آمادگی" یاد نمود. نتیجه ی تفوق پاسخگویی بر پیشگیری به عنوان آسیبی مهم دراستراتژی های ملی مدیریت بحران در مقام عمل، بر پایه تجارب تا به اکنون، هزینه های سنگینی برای پاسخگویی به سوانح متنوع رو به گسترش و به تبع آن تاثر وکندی شتاب و روند توسعه ملی را در پی داشته است. نگارنده در این مقاله، در پی به دست دادن راه حل هایی مبتنی بر این اتیولوژی برای برونرفت از وضعیت فعلی می باشد. کلیه عوامل بر آمده از ریشه شناسی در گزاره ی ضعف اعتقاد نظری و به تبع آن، عمومیت نیافتن التزام عملی بدنه ی مدیریتی و کارشناسی مجری استراتژی های ملی در تعریف و اجرای برنامه های پیشگیرانه در بخش های مختلف و به ویژه، مقاوم سازی و آموزش های عمومی استاندارد و فراگیر، تجلی یافته است.