امین عبدالهی - کارشناسی ارشد، پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، تهران-کیلومتر ۱۱ جاده کرج-شهرک علم و فناوری
محمود صانعی احمدآبادی - کارشناسی ارشد، پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، تهران-کیلومتر ۱۱ جاده کرج-شهرک علم و فناوری
علیرضا مهدویان - استاد، پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، تهران-کیلومتر ۱۱ جاده کرج-شهرک علم و فناوری
حمید صالحی مبارکه - دانشیار پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، تهران-کیلومتر ۱۱ جاده کرج-شهرک علم و فناوری

پلی وینیل کلراید به دلیل ساختار شیمیایی آمورف با گروه های آویزان کلر دارای ساختار شکننده ای می باشدو در برابر استرس ناشی از ضربه مقاوت کمی از خود نشان می دهد. در این مقاله با استفاده از پیوند شدن متیل متآکریلات به صورت یک پوسته بر روی هسته هایی بر پایه پلی بوتا دی ان PBR و کوپلیمر استایرن - بوتا دی ان SBR به وسیله پلیمریزاسیون امولسیونی دانه ای، اصلاح کننده های ضربه پلی وینیل کلراید تهیه شد. تغییر اندازه ذرات لاتکس به وسیله آنالیز DLS بررسی شد که نشان دهنده تشکیل نشدن ذرات پلیمری ثانویه در جریان پلیمریزاسیون می باشد. در این پلیمریزاسیون از سیستم های آغازگر اکسایش کاهش -استهاده شد که این آغازگر در دمای محیط پلیمیزاسیون را با درصد تبدیل بالا انجام می دهد. بررسی مقاومت حرارتی این دو نوع اصلاح کننده ضربه به وسیله آنالیز TGA و DTG نشان می دهد که این ترکیبات در دمای فرآیند پلی وینیل کلراید دچار تخریب نمی شوند. بررسی مقاوم ضربه آمیزه های تهیه شده نشان دهنده بهبود خواص ضربه پلی وینیل کلراید تا حدود دو برابر به وسیله اصلاح کننده های ضربه تهیه شده بر پایه لاتکس پلی بوتا دی ان می باشد. از سوی دیگر یکنواخ بودن آمیزه ها نشان دهنده امتزاج پذیری پوسته متیل متآکریلات با پلی وینیل کلراید می باشد. همچنین آمیزه های به دست آمده دارای شفافیت ظاهری مشابه با پلی وینیل کلراید اولیه می باشد.

پلی وینیل کلراید، اصلاح کننده ضربه، پلیمریزاسیون امولسیونی دانه ای، هسته پوسته، مقاوم ضربه