رامتین خلعتبری - کارشناسی ارشد تکنولوژی معماری- پژوهشگر مرکز تحقیقات استراتژیک توسعه،
سارا آکوچکیان - کارشناسی ارشد انرژی معماری-پژوهشگر مرکز تحقیقات استراتژیک توسعه

در سالیان اخیر توجه ویژهای به اصول توسعه پایدار به عنوان رویکردی جامع با هدف بهبود کیفیت زندگی، در زمینههای اقتصادی، اجتماعی و زیستمحیطی معطوف شده است. در این میان، گردشگری یکی از زمینههای بسط توسعه پایدار محسوب میگردد. سهم عمدهای از مساحت کشور ایران را مناطق کویری و بیابانی با قابلیتی بالا برای تبدیل شدن به مقاصد گردشگری کویری، تشکیل میدهد. ایجاد نمودن بسترهای لازم برای رشد صنعت گردشگری در این مناطق علاوه بر ایجاد درآمد پایدار و قدم نهادن در مسیر توسعهی بومی، زمینهساز پایان دادن به اقتصاد تکمحصولی کشورنیز میگردد. در کنار بستر طبیعی مناطق کویری و قابلیتهای آن به منظور شکلدهی به طیف گستردهای از انواع اشکال گردشگری طبیعی، باید فضایی برای پاسخدهی به نیازهای گردشگران ایجاد گردد. ساخت و طراحی مجموعههای گردشگری-اقامتی دارای جنبههای مختلفی نظیر تعیین محل مناسب ساختگاه، ساختار کلی فضاها و تعیین نیازهای عملکردی چنین مجموعههایی میباشد. در مقالهی پیش رو ابعاد مختلف آن مورد بررسی قرار گرفته و گامهای مورد نیاز برای آغاز روند طراحی مجموعهی گردشگری-اقامتی در این مناطق تشریح شده است. پس از مطالعهی ادبیات موضوع پژوهش، مطالعات میدانی بر مبنای پرسشنامههای آماری با دو جامعهی هدف متخصصان و گردشگران انجام شده و تحلیل دادهها با استفاده از نرمافزار اکسپرت چویس و با روش سلسله مراتب درختی به منظور انتخاب ساختگاه مناسب برای این مجموعهها صورت گرفته است

مناطق کویری، گردشگری کویری، توسعه پایدار، طراحی مجتمع گردشگری-اقامتی، انتخاب ساختگاه