علیرضا واعظی - دانشجوی دکتری مهندسی محیط زیست، دانشکده تحصیلات تکمیلی محیط زیست دانشگاه تهران
محسن آقاشاهی - دانشجوی دکتری مهندسی محیط زیست، دانشکده تحصیلات تکمیلی محیط زیست دانشگاه تهران
محمدحسین نیک سخن - استادیار مهندسی محیط زیست، دانشکده تحصیلات تکمیلی محیط زیست دانشگاه تهران
مجتبی اردستانی - استادیار مهندسی محیط زیست، دانشکده تحصیلات تکمیلی محیط زیست دانشگاه تهران

بام های سبز بخشی از تلاش ها برای پایدارتر ساختن شهرها و یکی از راه حل های مدرن برای مشکلات شهری می باشد. نقش عمده بام سبز در مدیریت آب های رواناب شهری، کاهش اثرات گازهای گلخانه ای، تنوع محیط زیستی در موجودات زنده شهری (گیاهان و جانوران)، جلوگیری از تابش اشعه فرابنفش به ساختمان، بهبود و تلطیف هوا، کاهش دما، جلوگیری از آتش سوزی ساختمان هاف کاهش نفوذ تابش الکترومغناطیس، بهبود کیفیت اقلیمی و ایجاد تهویه مطبوع در شهر، پاکیزگی و کاهش آلودگی هوا، ذخیره انرژی و کاهش آلودگی صوتی می باشد. در سال های اخیر بر روی ابعاد مختلف فنی، زیستی محیطی، الکولوژیکی و اقتصادی بام های سبز تحقیقات بسیاری صورت گرفته است اما در رابطه با تأثیر این بام بر روی کیفیت رواناب شهری تحقیقات کمی صورت گرفته است و جمع بندی مشخصی راجع بهاین موضوع ارائه نگردیده است. این مقاله به بررسی بام های سبز به عنوان راهبردی در جهت ارتقاء کیفیت زیست محیطی شهری می پردازد. در این راستا ابتدا با تعریفی از بام های سبز به اهمیت حضور این پدیده در شهرهای امروزی می پردازیم. سپس با استفاده از تجربیات جهانی به تشریح تأثیرات بام های سبز شهری در بعد اکولوژیکی و زیست محیطی با تأکید ویزه بر اثرات کیفی آنها بر رواناب شهری می پردازیم. عوامل مؤثر بر کیفیت اب رواناب خروجی از بام سبز بر مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. غلظت فسفر، نیتروژن، فلزات سنگین و pH در رواناب پشت بام سبز مورد بررسی قرار گرفت. همچنین تأثیر شستشوی اولیه و ارتباط بین کوددهی، الودگی رواناب و توسعه پوشش گیاهی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به وضوح نشان دهنده اینواقعیت بود که نیاز به تحقیقات بیشتر در رابطه با عملکرد بام سبز به ویزه تأثیر آن بر کیفیت رواناب در محیط شهری وجود دارد.

بام سبز، توسعه پایدار، کیفیت رواناب شهری، آلودگی