محمدرضا احمدنیا - دانشجوی کارشناسی ارشد شهرسازی (برنامه ریزی شهری) دانشگاه تهران
مریم شکاری - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه شهید چمران اهواز

امروزه گردشگری به عنوان یکی از مهمترین صنایع توسعه پایدار، فرصتهای بزرگ فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی برایکلانشهرها و مادرشهرهای جهانی از جمله شهرهای ایران بوجود میآورد؛ برای ایجاد یک توسعه همهجانبه و پایدار در کشور و همچنینجایگزینی منابع جدید کسب درآمد بجای منابع نفتی نیازمند استفاده از تمامی امکانات و قابلیتها میباشیم. وجود جاذبههای متنوع درشهرها چون اماکن تاریخی، فضاهای سبز، مراکز فرهنگی، امکانات ورزشی، تسهیلات مهماننوازی، مراکز خرید ، بازراها و.. جزءپارامترهای مهم شکلگیری گردشگری شهری می باشد. تحقق گردشگری پایدار شهری، نیازمند شهری پایدار و انسانهایی با کنش هایفرهنگ شهرنشینی است. تحقق توسعه پایدار گردشگری در گرو لحاظ نمودن سه رویکرد همه جانبهنگر و کل گرا، آینده نگر و مساوات-گرا است. آنچه در توسعه گردشگری پایدار شهری بر آن تاکید میشود علاوه بر رهاوردهای اقتصادی و اجتماعی این صنعت برایشهروندان و شهرها، اهمیت به تداوم برنامه های توسعه گردشگری در زمان (توجه به نسلهای آینده) و آثار توسعه در مکانجغرافیایی (اثرات زیست محیطی) است. تغییر نگرش مسئولان و شهروندان نسبت به جذب گردشگران می تواند در توسعه پایدار گردشگریشهری بسیار موثر باشد؛ ارائه رفتارهای مناسب با این میهمانان، کنترل معضلات و مشکلات گردشگران، توجه به پروسه فرآیند ارائهاطلاعات مورد نیاز به گردشگر و.. میتواند جزء مهمترین عوامل رسیدن به پایداری گردشگری در ایران از جمله کلانشهرهای گردش پذیرشهری ایران باشد. لذا در این پژوهش به دنبال پاسخ به این سوال هستیم که مهترین راهکارهای توسعه گردشگری شهری بصورتپایدار چه میباشد؟ این پژوهش از نوع توصیفی تحلیلی است و اطلاعات مورد نیاز از طریق بررسی های اسنادی و مطالعات کتابخانهای -گردآوری شده است. شایان ذکر است اصلاح نهادهای مدیریتی، تقویت تبلیغات، تعامل بیشتر بین مسئولان و سازمانهای مرتبط باگردشگری و مردم و ...، از جمله مهمترین راهکارهای رسیدن به توسعه پایدار گردشگری شهری در ایران خواهد بود.

گردشگری شهری، گردشگری پایدار، نهادهای مدیریتی