حسام ریاحی اصفهانی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه علم و صنعت

در چند دهه اخیر ظهور گروه نوشهرگرایی و ارائه دیدگاه های متفاوتی مانند توسعه سنتی محلات، توسعه مبتنی بر حمل و نقل عمومی، دهکده های شهری و رشد هوشمند توجه بسیاری از صاحب نظران را به خود جلب نموده است. اعضای این کنگره مانند جنبشمدرن خود را متعهد به یک منشور نموده اند و در آن سطوح مختلفی - از منطقه کلان شهری تا یک ساختمان- را هدف طراحی و سیاست گذاری های خود قرار داده ان د. در این میان رویکرد توسعه محلات سنتی با اعتقاد بر اینکه مشکل بسیاری از شهرهای آمریکایی از دست دادن محلات سنتی است، اقدام به بازتولید و است خراج اصول محلات سنتی کرده است. بانیان اصلی این رویکرد - آندره دوانی و پلاتر زیبرک معتقدند که اتومبیل محوری و پراکنده رویی ریشه بسیاری از مشکلات است. لذا اصولی که آن ها بیان می دارند مانند پیاده محوری، تنوعی از وسایل حمل و نقل عمومی، توسعه فشرده و ... همه در راستای مقابله با این پدیده است. آرمان این رویکرد دستیابی به محله ای است خودبسنده که ساکنین در آن کار و زندگی می .کنند و اکثر سفرهای خود را با وسایل حمل و نقل عمومی یا به صورت پیاده انجام می دهند اگرچه رویایی که این نهضت در ذهن افراد ساخته است بسیار دلپذیر و زیبا بوده اما اثبات اینکه در واقعیت نیز به همان دلپذیری خواهد بود امری است که هنوز به بوته آزمایش گذاشته نشده است. بنظر می رسد اینکه در یک پکیج کامل بتوان از منطقه تا محله را طراحی نمود بسیار دور از ذهن است. حتی اگر چنین اتفاقی بیفتد تعدد چنین محلاتی با ویژگی های کاملا از پیش تعیین شده و استفاده از مدول های مشخص بسیار تک بعدی است وصرفا به سلیقه و احتیاجات گروهی خاص پاسخ داده شده است. در این مقاله در ابتدای امر به بررسی رویکرد نوشهر گرایی به صورت اجمالی پرداخته شده است و سپس مفهوم توسعه سنتی محلات و اصول و اهداف آن ارائه شده اند. در نهایت مزایا و چالشهایی که برای این رویکرد متصور است بیان شده است.

توسعه سنتی محلات ، نوشهر گرایی ، TND – CNU