امیراحسان اسحاقیه - دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، دانشکده علوم انسانی، گروه مدیریت، یزد، ایران دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد، گروه مدیریت، یزد، ایر

واکنش مناسب در مقابل ضایع کنندگان وقت به همراه برنامه ریزی منظم زمانی و هماهنگی را مدیریت زمان می گویند. در این بین مدیریت زمان، ارائه شیوههای علمی و مؤثر صرفه جویی در وقت و مهار کردن جهت دستیابی به موفقیت بیشتر در کار و زندگی است.این شیوهها عبارتاند از هدف گذاری، تعیین اولویت و رعایت اولویت. مدیریت زمان عملی، برنامه ریزی برای انجام سلسله ای از اقداماتو تصمیمات است که بر پایه استفاده بهینه از وقت و صرف جویی در آن بنا شده است. مدیریت زمان به عنوان یکی از اقدامات مؤثر در مسیر بهبود فعالیت های سازمانی و افزایش بهره وری کارکنان به شمار می رود.در این پژوهش هدف، بررسی تأثیر مدیریت زمان بر بهرهوری منابع انسانی در تأمین اجتماعی شهر یزداست که در ابتدا با برشمردن تمام متغیرهای تشکیل دهنده مدیریت زمان و بهره وریمنابع انسانی به دنبال مشخص کردن رابطه بین این دو متغیر بودیم. این تحقیق از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش تحقیق از نوع توصیفی- پیمایشی است.برای گردآوری دادهها و آزمون فرضیات تحقیق، از ابزار پرسشنامه استفاده شده و در سؤالات پرسشنامه، برایسنجش فرضیات از طیف پنج گزینه ای لیکرت استفاده شده است.شیوه نمونه گیری تصادفی ساده بوده و با استفاده از فرمول کوکران 092نفر از کارکنان تأمین اجتماعی)بخش شعبه و درمان( شهر یزد مورد بررسی قرار گرفتند.برای سنجش پایایی از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد.داده ها با کمک نرم افزارهای SPSS و Smart PLS مورد تحلیل قرار گرفتند که در ابتدا با استفاده از تحلیل عاملی معیارهای مدیریت زمان در سه دسته اصلی عوامل فردی، سازمانی و محیطی )درقالب 55 گویه(وبهره وری)در قالب 02 گویه(دسته بندیشدند و سپس با استفاده از حداقل مربعات جزئی به بررسی رابطه بین این متغیرها با بهره وری کارکنان پرداخته شد. نتایج نشان داد که در سطح 95 درصد اطمینان بین عوامل فردی، محیطی و سازمانی)مجموعه شاخصهای معرف( در مدیریت زمان و بهره وری کارکنان رابطه معنادار و مثبتی وجود دارد.یعنی در سطح اطمینان 95 درصد مدیریت زمان تأثیر مثبتی بر بهره وری کارکنان دارد.که با افزایش به کار گیری مدیریت زمان بهره وری کارکنان افزایش می یابد.

مدیریت زمان، بهره وری، منابع انسانی، معادلات ساختاری