پریناز جمشیدی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد خلخال

هر انسانی حقایق و هستی های خارجی را از راه حواس گوناگون می فهمد؛ولی اگر در وجود خویش تامل کند بدون توجه به اعضای خود مانند دست و پا در می یابد که در وجود او حقیقتی هست که آن را بی واسطه و مستقیم می یابد. این حقیقت که منشا ادراکات واحساسات نام دارد که شامل دو ضمیر خودآگاه و » نفس یا روح « مختلف است ناخودآگاه می شود.واکنون می خواهیم با توجه به تفاوت میان دو ضمیر خودآگاه وناخودآگاه به پاسخ این پرسش برسیم که آیا می توان با استفاده از کهن الگوها در ضمیر ناخودآگاه ،مشکلات روی داده در معماری جامعه امروزی را از میان برد؟ ضرورت طرح این موضوع ممانعت از ، حذف شدن هویت و حس مکان در معماری معاصر می باشد. و با روش تحلیلی به این نتیجه رسیده شده که می شود از طریق کهن الگوها حس مکان را در ساختمان ها زنده نمود. براساس نتایج بدست آمده می توان گامی در جهت ایجاد راه کاری برای جاودانه شدن معماری امروز برداشت درباره رابطه حس مکان و ماندالا که یکی از کهن الگو ها محسوب می شود صحبت خواهد شد. و به بررسی کعبه به عنوان یک کهن الگو خواهیم پرداخت . هدف از این مقاله برقراری دوباره رابطه انسان با حس فضاهایی که در آن زندگی می کند می باشد. و اینکه ما به این موضوع خواهیم رسید که می توان در طراحی ،از کهن الگوها بهره گرفت به این دلیل که تکرار و تقلید در آن نخواهد بود زیرا کهن الگوها به زمان خاص تعلق ندارند.

ضمیر، کهن الگو،ماندالا، کعبه