فرناز شکارچی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزادمحلات

با افزایش مشکلات دنیای مدرن، سامانه های پایدار در اولویت سیاست های کشورهای توسعه یافته قرار گرفت. کشورهای در حال توسعه مانند ایران نیز هم اکنون در پی اجرای این سیاست ها در جهت حل مشکلات مختلف فرهنگی، اجتماعی، زیست محیط و با در نظر گرفتن پیامدهای اقتصادی هستند. پایداری در معماری اساسا مفهومی است که در آن معماری را در جهت همسازی با اقلیم، تعادل با محیط پیرامونی، همخوانی با نیازهای فرهنگی – اجتماعی کابر و بومی و هویتمند کردن آنها توصیف کردهاند. گرمایش جهان موجب پیدایش مبحثی با اهمیت جهانی گردیده است. انتظار میرود که این رشد سریع و افزایش تراکم گازهای گلخانهای در سراسر جهان در کنار هم، موجب تغییر آب و هوا با سرعتی بیشتر از آنچه تا کنون در تاریخ زمین ثبت شده است، گردد. دولتها، صنایع، جوامع و رشته- های دانشگاهی مرتبط با زمین در حال رقابت برای درک بهتر از این تغییرات آب و هوایی و پیچیدگیهای آن، برای دستیابی به توازن اکولوژیک میباشند. امروزه وظیفهی هر کشوری است که به وسیله توسعه، راه حلهایی برای کاهش مصرف انرژی و آب و وابستگی به منابع تجدید ناپذیر، به پدید آمدن جهانی پایدار کمک نماید. در این مقاله به بررسی دو رکن اصلی پایداری در معماری پرداخته شده است و همچنین به بررسی نمونههای موفق معماری سبز و زیرو انرژی توجه شده است

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، معماری سبز ، دیوارهای سبز ، زیروانرژی