ژاله کلانتر - دانشجوی کارشناسی ارشدطراحی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین گروه معماری وشهرسازی قزوین ایران
محمدرضا پورجعفر - استادتمام و عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس گروه هنرومعماری تهران ایران

دررویکرد طراحی خیابانهای قابل زندگی که عرصه های اجتماعی هستند پاسخی است برای ایجادقرارگاه های رفتاری افراد درخیابانهای شهری آن هنگام که خیابان شهری به گونه ای طراحی و برنامهر یزی شود که افراددرجایگاه ویژه خود قرارگیرند و درفضا حضورفعال اگاهانه و ازادانه داشته باشند انگاه میتوان ادعا نمود که خیابان درخدمت انسان است که بهبود کیفیت زندگی را دربرمیگیرد و میتوان الگوهای طراحی را به الگوی پاسخده درفضای بازاجتماعی نزدیکتر کرد و به تمامی گروه های سنی و اجتماعی استفاده کننده توجه داشت سلامت جسمی ـ روانی و فردی و اجتماعی به سطح بالاتری ارتقا می یابد و اگرطراحی درراستای اسایش فیزیکی افراد درخیابان های شهری صورت پذیرفته افراد را به فضاهای عمومی جذب کرده و اجتماع پذیری را افزایش داده است درسال های اخیر تحولات سریع شهرنشینی وچگونگی شکل گیری تعاملات اجتماعی درفضای باز سبب شده تا توجه به اسایش فیزیکی یکی ازالزامات طراحی و برنامهر یزی فضای شهری محسوب شود که دراین راستا توجه به کیفیت فضای بازشهری ثمره ی تلاش برای افزایش کیفیت زندگی است طراحی خیابان باایجادتغییرات طبیعی توسط درختان سایه انداز و آب نماها و تغییرات مصنوع شامل رواقهای سرپوشیده برسرپیاده روها و همچنین افزایش ارتفاع ساختمان ها برای سایه اندازی شرایط آسایش را برای عابرین و گردشگران پیاده بخصوص درروزها ایجادنموده است

آسایش فیزیکی ، خیابان قابل زندگی ، تعامل اجتماعی ، اقلیم ، عابران پیاده ، کیفیت زندگی