مرجان سپه پناه

یکی از مهمترین هدف های تعلیم و تربیت ارتقای توانمندی علمی و عملی دانش آموزان از طریق شرکت در فعالیت های عملی خلاقانه توسط رویکردهای نوین در فلسفه آموزش است. اما دستیابی به این هدف تنها از طریق کسب و آموزش دانش تئوری امکان پذیر نمی باشد. بر این اساس، شیوه های آموزشی جدید علمی و عملی باید توسط مربیان ومعلمان به کار گرفته شود. در این میان، یکی از رویکردهایی که اجازه دخالت دانش آموزان در یک فرایند یادگیری را می دهد، رویکردهای آموزشی است که مبتنی بر فعالیت های فردی و یا گروهی باشد (کافمن، 1989). اجرای رویکردهای آموزشی گروهی منجر به ایجاد افزایش علاقه و انگیزه دانش آموزان به یادگیری دروس تئوری و عملی و نیز مشارکت در فعالیت های گروهی می شود (چندرون و رابینسون، 2010، بوهر و تافت. 1984).