گوهر حمیدی - دانشگاه علم و صنعت ایران
محمدرضا مقبلی - دانشگاه علم و صنعت ایران

مدلسازی پلیمرشدن استایرن به روش محلولی با کمک معادلات ممان انجام شده است . در این مدلسازی اثر حلال از طریق واکنش انتقال زنجیر به حلال در معادلات ممان در نظر گرفته شده است . در سیستم های پلیمریزاسیون محلولی با کاهش نسبت حلال به مونومر و بالا رفتن درصد تبدیل واکنش پدیده اثر ژل مشاهده می شود. در پلیمریزاسیون محلولی هدف ارائه مدلها برای توجیه دقیق پلیمر شدن در مجاورت آغازگر آزوبیس ایزوبوتیرو نیتریل می باشد. برای ارزیابی صحت کار انجام شده مقایسه هایی با نتایج مدلسازی با مدل های مارتن هامیلک (MH) 2و 2 ، آشیلاس -کیپاراسیدس(AK) و چو -کارت-سونگ (CCS) صورت گرفته است. نتایج مدل کنترل کننده نفوذ MH در مقایسه با دو مدل دیگر، تطابق نسبتاً خوبی را در نسبت های وزنی مختلف حلال به مونومر با نتایج تجربی نشان داد. این قابلیت مناسب تر مدلMH را می توان به شکل مناسب تر ثابت های سرعت واکنش به پارامترهایی از جمله غلظت پلیمر، حجم آزاد مخلوط واکنش و سایر مشخصات اجزا واکنش گر نسبت داد. انحراف بین نتایج مدلسازی مشخصه های مولکولی پلی استایرن با نتایج تجربی را می توان به بکارگیری شکل ساده ثابت های انتقال زنجیر به حلال در مدلسازی نسبت داد.

پلی استایرن، پلیمریزاسیون محلولی، مدلهای سینتیکی، معادلات ممان، مدلسازی، کنترل کننده نفوذی