امیر رضا کریمی آذر - استادیار گروه معماری، دانشکده هنرومعماری، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
جاوید غلامی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی عجب شیر،ایران
ناصر وطن خواه - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی عجب شیر،ایران

فضای سبز در ساختار شهر جزء لاینفک و جدا ناپذیری از بافت شهری است با توجه به رشد روز افزون صنعت و جمعیت در شهر ها و به تبع آن ساخت وسازهای بی رویه باعث به وجود آمدن مسائل زیست محیطی و بهداشتی در بافت های متراکم شهری شده است و از سوی دیگر با توجه به نیاز افراد جامعه به خدمات عمومی با ایجاد کار بری های جدید باعث کاهش سهم فضای سبز دربافت شهری می شود که حاصل نتیجه آن آلودگی محیط زیست شهری می باشد. به نظر میرسد که فضاهای سبز و پارک های شهر نقش اصلی را در بهبودی این آلودگی محیطی بازی می کنند طوری که کمبود آن در فضای شهر بر روح و روان انسان آثار نامطلوبی به جا میگذارد. فضای سبز، به عنوان عنصر روح بخش شهر در میزان سلامتی و زیبایی شهر اهمیت ویژه ای دارد. اهمیت فضای سبز شهری بدان معناست که وجوداین کاربری در بافت شهری به عنوان یکی از شاخصه های توسعه یافتگی جامعه به حساب می آید.در این مقاله سعی بر پاسگویی به سوالی است که چه مقدار سرانه فضای سبز شهر میاندوآب با استاندارد های ارایه شده توسط سازمان های زیر ربط دارد. در این مقاله با استفاده از مطالعات کتابخانه ای ، میدانی وبررسی مقالات مربوطه، سعی بر آن شده که فضاهای سبز موجود در سطح شهرستان بناب وتوزیع بهینه آن در هر یک از محلات با استفاده از نقشه های کنونی شهر بررسی وجمع آوری شود و سپس آنها را با سرانه های استاندارد مقایسه کنیم ومقدار فضای سبز مفید برای هریک از شهروند ان، بتر استاا اطلاعات بدست آمده را برآورد کنیم که چه مقدار با سرانه های استاندارد فاصله داریم.

فضای سبز، محیط زیست، توسعه، بناب