سعید ملکی - استاد دانشگاه شهید چمران اهواز، دانشکده علوم زمین، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری
کوکب ظریفی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه شهید چمران اهواز، دانشکده علوم زمین، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری
بوذر ادیبی - مدیرموسسه فرهنگی پدیده دانش امروز، کارشناس ارشد مدیریت آموزشی
فرشته ظریفی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور اهواز

حاشیه نشینی در شهر اهواز تابعی از روند حاشیه نشینی در کل کشور است. آغاز این پدیده در شهر اهواز به دهه قبل از سال 1320 و دهه 1340 به دنبال انجام اصلاحات ارضی و تحولات اقتصاد نفت و افزایش درآمد کشور، روند افزایشی داشته است. ایجاد شرکت نفت و تاسیسات وابسته به آن، نیاز به نیروی کارگر ساده و متخصص و ایجاد دانشگاه و . . . در شهر اهواز باع رشد مهاجرت و شهرنشینی شد. شهر اهواز هفتمین کلان شهر با جمعیت 1038980 نفر در سال 1388 ، دارای جمعیتی حدود 400000 نفر حاشیه نشین می باشدکه این رقم بیش از 35% جمعیت کل شهر بوده و بین کلان شهرهای ایران بحرانی ترین وضعیت را دارد. این مقاله به بررسی و مقا یسه ابعاد اقتصادی 3 منطقه حاشیه نشین با متغیرهای جامعه شناسی کار و شغل، بار تکفل، بررسی میزان اشتغال، تنوع مشاغل در ناحیه، موقعیت کسب و پیشه، نرخ بیکاری، اشتغال دولتی، موقعیت فعالیتهای صنعتی، وضعیت شکاف رفاهی ناحیه، می پرازد. فقدان برنامه ریزی و ناهماهنگی مدیریتی و قانونی و ابعاد گسترده آن از دیگر معضلات شهر اهواز در روند نابسامانی است. روش تحقیق دراین مقاله توصیفی - تحلیلی و اطلاعات به روش کتابخانه ای و میدانی جمع آوری و تجزیه و تحلیل گردیده است. در پایان نتیجه گرفته می شود که حل مشکلات این مناطق نه تنها در سطحمحلی بلکه باید در برنامه های ملی و منطقه ای در نظر گرفته شود، دولت و نهادهای مسئول باید از طریق برنامه ریزی، تدوین استراتژی عمران شهری و آماده سازی برنامه اسکان کی درآمدها و ایجاد اشتغال برای آنان معضلات موجود را تخفیف دهند. دراین راستا برنامه های ارتقاء زندگی شهری، کاهش فقر، توانمند سازی مناطق و مهار کردن رشد سرطانی زیستگاه های غیررسمی از اولویت هایی است که در توسعه محلی و شهری باید به آن پرداخته شود.

مهاجرت، اقتصاد غیر رسمی، رشد جمعیت، بیکاری، فقر، حاشیه نشینی