سجاد نجفی - کارشناس ارشد جغرافیای سیاسی دانشگاه خوارزمی، تهران

بقا و پایداری یک نظام سیاسی وابسته به اراده مردم و میزان مشارکت همه اقوام تشکیل دهنده آن سرزمین در اداره ساختار سیاسی میباشد و هرچه صمیمیت و همکاری میان ملت و دولت بیشتر باشد به تبع آن همدلی و همگرایی میان اقوام نیز بیشتر میگردد و کارها بهتر پیش خواهد رفت. در حقیقت اعتماد مردم است که پشتیبانی آنها را به وجود می آورد، هر میزان دولت ها بتوانند خدمتگزار باشند، به همان میزان خواهند توانست پشتیبانی ملت را به خود جلب کرده، کارآمد باشند و جلوی هر گونه شکست و ناکامی را بگیرند. در کشوری مثل ایران با این تنوع قومیتی و ساختار حکومتی متمرکز ایجاد حس مودت و همگرایی میان اقوام مختلف و نسبت به دولت مرکزی کاری دشوار اما دست یافتنی میباشد که در صورت تلفیق و ترکیب ویژگی های فرهنگی تمدن مشترک کهن با آموزه های دینی و اسلامی قابلیت تحقق و ایجاد انسجام ملی را دارد. نتایج پژوهش پیش رو حاکی از آن است که از جمله راه کار های موثر در زمینه افزایش مشارکت ملت و اقوام ایرانی در راستای ایجاد همدلی و هم زبانی میان دولت و ملت: بسط و گسترش الگوهای عملی مشارکت اجتماعی، تأکید و تمرکز بر اصول و فرهنگ مشترک، پذیرش واقعیت حضور سایر اقوام در کشور و به رسمیت شناختن آیین و رسوم خاص آنان، احیای نماد ها و اشعار کهن و باستانی مشترک ایرانی، تقویت روحیه پذیرش چند فرهنگ گرایی در کشور، گسترش فرهنگ مشارکت و افزایش آگاهی های لازم در این خصوص با بهره گیری از رسانه های ارتباطی و جمعی و می باشد.

حکومت، مشارکت، سیاست، اقوام، همگرایی و واگرایی