علیرضا جهان تیغ پاک - عضو هیئت علمی و رئیس مرکز گرافیک مهندسی دانشگاه صنعتی شریف
نفیسه مهدویان - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه شیراز

از رسم دستی همواره به عنوان ابزاری مؤثرف کم هزینه و سریع برای تفکر خلاق، تجسم،خلق مفهوم و انتقال ایده یاد شده است. با این وجود در نظام آموزش مهندسی ایران، برنامه مدونی جهت ارتقای این مهارت دیده نمی شود. در این مقاله با مرور مطالعات صورت گرفته در این موضوع و با درنظر گرفتن مشاهدات نویسندگان در حین ارائه دروس مربوط به گرافیک مهندسی، ابتدا دلایل نیاز به گنجاندن مهارت رسم دستی در برنامه آموزش مهندسی برشمرده شده، سپس پیرامون ناممکن بودن جایگزینی این مهارت به وسیله ابزارهای کامپیوتری بحث شده است. در این انتها نیز پیشنهادی جهت گنجاندن رسم دستی در دو سطح حداقلی و مطلوب در برنامه آموزشی مهندسی ارائه می گردد. سطح حداقلی ناظر به آموزش اصول رسم دستی در درس نقشه کشی صنعتی جهت کمک به قدرت تجسم دانشجویان بوده و سطح مطولب ناظر به ارائه درسی مستقل جهت توانمندسازی دانشجویان مهندسی برای طراحی و ایده پردازی به منظور خلق مفاهیم جدید می باشد.

آموزش مهندسی، تجسم، خلق مفهوم، رسم دستی، گرافیک مهندسی