عرفان جمشیدی - باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان، واحد کرمانشاه، دانشگاه آزاد اسلامی کرمانشاه، ایران
جواد جمشیدی - گروه عمران -سازه، دانشکده مهندسی عمران، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی نجف آباد، اصفهان، ایران

در هنگام زلزله و یا هنگامیکه سایر بارهای جانبی و دینامیکی بر ساختمانهای همجوار وارد میشوند، در حین ارتعاش ایجادشده رفتار متفاوتی از سازهها مشاهده میشود. عمدتاً سازههای همجوار ارتعاش مشابه و هماهنگی با یکدیگر نخواهند داشت. دلیل تفاوت در عملکرد دینامیکی سازهها، وجود اختلاف در خصوصیات دینامیکی این ساختمانهامیباشد. بهطورمعمول سازههای همجوار ازلحاظ ابعاد، تاریخ ساخت، کاربری، آئیننامه مورداستفاده در طراحی و ... یکسان نیستند و درنتیجه خصوصیات دینامیکی متفاوتی دارند. تفاوت در عملکرد ساختمانهای همجوار، احتمال برخورد سازهها به یکدیگر و وارد آمدن خسارتهای متفاوت سازهای و غیر سازهای را بیشتر میکند. برای پیشگیری از برخوردسازهها در حین ارتعاش، آییننامههای مختلف فواصلی متناسب با پلان و ارتفاع سازهها تحت عنوان درز انقطاع برای حریم هر سازه پیشنهاد کردهاند. اما در زلزلههای گذشته مانند زلزله سال 1985 مکزیکوسیتی و یا زلزله سال 1989 لوماپریتا و ... برخلاف انتظار محققین مشاهده شد که علیرغم رعایت کردن این فاصله بازهم برخورد سازههای همجوارامری گریزناپذیر میباشد. در این تحقیق برای بررسی بیشتر این موضوع و محاسبه میزان درز انقطاع موردنیاز از روش ارتعاشات تصادفی برای فرموله کردن روابط ریاضی محاسبه فاصله مناسب بین ساختمانهای مجاور استفاده شده است. همچنین اثر پارامترهای دوره تناوب و میرایی ساختمانها بر فاصله موردنیاز بررسی گردید. درنهایت تأثیر عدم قطعیت پارامترهای دوره تناوب و میرایی ساختمانها که با توزیع نرمال تغییر میکردند به کمک روش مونتکارلو بر فاصله موردنیاز ساختمانها بررسی شد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان دادند که با نزدیک شدن دوره تناوب دو ساختمان مجاور، فاصله بین ساختمانها کاهش مییابد. همچنین با افزایش میرایی در ساختمانها، فاصله موردنیاز بین آنها کاهش مییابد.

عدم قطعیت، درز انقطاع، دوره تناوب، اغتشاش خالص، مونتکارلو