حمیده علیدادی سلیمانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت بحران، عضو انجمن پژوهشگران جوان دانشگاه شهید باهنر کرمان
اسداله خواهنده کارنما - استادیار گروه مدیریت و عضو - هیئت علمی دانشگاه شهید باهنر کرمان
مهدی کاظمی - دانشیار گروه مدیریت و عضو - هیئت علمی دانشگاه شهید باهنر کرمان

گسترش شهرنشینی و رابطه آن با آسیب های اجتماعی و اقتصادی از مشخصه های اصلی الگوی توسعه شهری کشور در چند دهه اخیر است و رشد و توسعه شتابان و توزیع نامتعادل در دوره جدید، یکی از عوامل اصلی بروز آسیب های اجتماعی به شمار می رود. اگر این روند سریع و بی برنامه همچنان ادامه یابد به ترکیبی نامتناسب از فضاهای شهری خواهد انجامید که یکی از پیامدهای آن حاشیه نشینی شهری است. طبق آمارهای موجود، در کشورهای در حال توسعه، 50 درصد جمعیت شهری در آلونک ها و منطقه حاشیه نشین زندگی می کنند که در بعضی از شهرها این نسبت تا 50 درصد افزایش می یابد. همچنین بین 20 تا 60 درصد ساکنان مناطق شهری در کشورهای پیشرفته و صنعتی در مناطقی زندگی می کنند که اسکان آنها به صورت غیر رسمی است. به این منظور، از روش تحقیق کتابخانه ای و براساس مستندات و مطالعات گذشته برای انجام پژوهش استفاده شد. در این مقاله سعی شده است پس از بررسی مفهوم حاشیه نشینی، تاریخچه، علل و بحران های حاصل از حاشیه نشینی به بررسی راهکارهایی جهت کنترل معضلات بحران حاشیه نشیی در شهرها پرداخته شود.

حاشیه نشینی، بحران حاشیه نشینی، آسیب های اجتماعی