علیرضا فرقانی - گروه زبان و ادبیات عربی ،واحد بابل، دانشگاه آزاد اسلامی، بابل، ایران

ادبیات فارسی و ادبیات عربی، ظاهراً دو پدیده ی جدا از یکدیگرند؛ اما در واقع پس از فتح اسلامی و رواج ادبیات و زبان قوم عرب-آنچه پیش از اسلام داشتند و آنچه از فرهنگ اسلامی به دست آوردند- در میان پارسیان، ادبیات فارسی از ادبیات تازی متأثر شده استوتاریخ ادبیات پیرامون این امر،به آثارسخنوران ونویسندگان ایرانی بسیاری پرداخته است.اما به نظر می رسد این تأثر نزد منوچهری شاعرسده ی پنجم، بیش از دیگر شاعران پارسی زبان آن هنگام ،در مظاهر گوناگون خود را نمایانده است.منوچهری از آیات قرآن کریم، احادیث نبی اکرم (ص)، امثال و حکم بهره گرفته،همچنین ازساختار قصاید جاهلی الگو پذیرفته، برخیمضامین شعری عرب،ونیز الفاظ و ترکیبات زبان عربی را در اشعار خود آورده است .حاصل آنکه اگرچه وی دارای اطلاعاتی گسترده در زبان و ادبیات عربی بوده و از آن بسیار متأثر گردید اما برخلاف شاعرانذولسانین (فارسی سرا وعربی سرا)، گویا از سرودن شعر به زبان عربی ناتوان بود زیرا در سراسر دیوانش فقط دومصراع عربی کم مایه وسبکملاحظه می شود.