هاجر پولادچنگ نجف آبادی - نویسنده مسؤول. کارشناس ارشد زبان و ادبیات تطبیقی دانشگاه فردوسی مشهد
علی نوروزی - استادیار زبان و ادبیات عربی دانشگاه فردوسی مشهد

مقاله حاضر قسمتی از پژوهشی است که در خصوص اشعار مذهبی زلالی خوانساری و ابن معتوق موسوی صورت گرفتهاست. زلالی خوانساری شاعر شیعه مذهب عهد صفوی در ادبیات فارسی است. مدایح او در شأن بزرگان دین، حکایت ازمشرب عرفانی وی دارد. ابن معتوق موسوی نیز شاعر شیعهمذهب همدوره زلالی خوانساری (قرن یازدهم هجری، مقارن باعهد عثمانی) در ادبیات عربی است. قصاید او چه در مدح بزرگان دین و چه در مدح حاکمان عصرش؛ رنگ مذهبی دارند.در این پژوهش به بررسی و مقایسه «موسیقی درونی» اشعار مذهبی زلالی خوانساری و ابن معتوق موسوی پرداختیم؛ البته در این راستا تنها آن دسته از اشعاری که در شأن شخصیت های واحد (پیامبر (ص)، امام علی (ع) و امام حسین (ع)) سروده شدهاست، مورد بررسی قرار گرفتند. در این جستار ضمن بررسی موسیقی درونی اشعار این دو شاعر، توانستیم گام کوچکی همبرای دور کردن ایشان از «تبار فراموشیان» برداریم و تا حدودی غبار غربت را از چهره این دو شاعر محب اهل بیت (ع) بزداییم و آنها را به جامعه ادبی، بیشتر از قبل معرفی کنیم و در نهایت به این نتیجه رسیدیم که میان شعر هر دو شاعرتفاوت ها و شباهت هایی از نظر فرم درونی وجود دارد که علت این شباهت ها و تفاوت ها به سبک فردی و ویژگی های ادبفارسی و عربی برمی گردد.

موسیقی درونی، شعر مذهبی، زلالی خوانساری، ابن معتوق موسوی